Student van de Maand: Killian van Schaik

Door Cas Bakering en Luuk Wesselo

Killian van Schaik is geen doorsnee student Journalistiek. Hij rapt, hij dicht en vindt schrijven het mooiste wat er is. Vanwege zijn passies, lopende projecten en nog véél meer vonden wij het hoog tijd om deze krullenbol te ridderen tot Student van de Maand! 

Killian, je wilde voor dit interview graag vroeg op de dag afspreken. Heeft dat een reden?

Ik vind het altijd prettig om zoveel mogelijk aan het begin van de dag gedaan te krijgen. Dan kun je aan het eind van de dag wat meer ontspannen, met een voldaan gevoel. Als ik lang en lamlendig in bed blijf liggen, voelt het alsof ik achter de feiten aanloop. Het wordt nu natuurlijk ook mooi weer en dan wil je niet om vier uur ‘s middags, als de zon schijnt, in een suffe mediatheek zitten.

Ik vond het vooral fijn om gekozen te hébben, zodat ik niet meer hoefde te kiezen

Hoe ben je eigenlijk op deze opleiding terechtgekomen?

Ik ben opgegroeid in Assen en heb daar vwo gedaan. Ik wilde altijd naar de universiteit, maar tegelijkertijd vond ik het op de middelbare school helemaal niet leuk om alleen maar theorie tot me te nemen. Ik kon er niks mee. Een decaan adviseerde me toen om ook eens naar het hbo te gaan kijken. Toen zag ik de studie Journalistiek en dat leek me een prettige mengelmoes tussen creatief bezig zijn en een meer serieuze kant. Over een compleet kunstzinnige opleiding twijfelde ik namelijk nogal.

Ik liep hier op de laatste dag dat ik me in kon schrijven een dag mee. Achteraf had ik me best wat beter kunnen verdiepen in de mogelijkheden, in andere studies. Ik vond het vooral fijn om gekozen te hébben, zodat ik niet meer hoefde te kiezen.

Had je een bepaald doel voor ogen toen je aan deze studie begon?

Ik ben geen nieuwsman en zou ook geen traditionele journalist willen worden. Dat wist ik toen eigenlijk al wel. Ik zie mezelf meer als een verhalenverteller en hoopte toen vooral dat ik me daarin kon ontplooien. Dat is in zekere zin wel gelukt.

Op een gegeven moment moest ook jij kiezen tussen AJ en GJ. Waarom koos je destijds voor AJ?

Ik dacht dat het gevarieerder was en dat er meer werk in zou zijn te vinden. Bijna al mijn vrienden kozen daarnaast voor de audiovisuele kant. Ook had ik op dat moment met een paar anderen mijn eigen radioprogramma, Lunchradio. Dat liep best goed en we mochten zelfs items maken voor Radio 1 in de nacht. Ik was daardoor ook een beetje aan m’n stand verplicht om AJ te gaan doen.

Toch besloot je op een gegeven moment te switchen naar GJ. Wat miste je bij AJ wat je nu wel gevonden hebt?

Ik kwam erachter dat AJ niet mijn ding is. Iedere keer als ik een productie moest maken, vond ik dat doodeng. Je moet camera’s meesjouwen, alles opzetten, zorgen dat beeld en geluid goed is, interviewen, monteren… Ik heb me daar altijd een beetje doorheen gewurmd en heb daardoor ook wat studievertraging opgelopen. Het was niet mijn passie, ik beleefde er geen plezier aan.

Daarnaast vind ik schrijven gewoon heel erg leuk. Ik kan daarin al mijn creativiteit kwijt. Je moet ook eerlijk zijn tegen jezelf en als ik dan mijn AJ-items vergeleek met die van anderen, vond ik mijn werk ondermaats. Met tekst kan ik veel meer, daar voel ik me ook veel prettiger bij.

Van AJ kon ik soms niet slapen

Vind je schrijven niet heel eendimensionaal?

Ik zie het als een uitdaging. Ik verzoop bij AJ altijd in de mogelijkheden. Bij een tekst kun je heel goed inzoomen, juist omdat je in één ding moet excelleren. Daarin kan ik veel meer de diepte opzoeken.    

Ik kan heel onzeker zijn over dingen waar ik niet zo goed in ben. Van AJ kon ik soms niet slapen. Maar op het moment dat ik achter een laptop ga zitten, weet ik dat ik de controle heb. Er kan dan niks gebeuren waardoor het fout gaat. Het moet alleen van m’n hersenen naar de laptop voor me. Daartussen zit niks.

Dilemma’s

Assen of Zwolle? Zwolle is een prachtige stad. Het leeft, het bruist, het is stads en toch dorps. De mensen zijn vriendelijk en het lijkt alsof hier de zon ook vaker schijnt.

Kom je nog vaak in Assen?

Ik heb een goede band met mijn familie, waar ik heel erg blij mee ben. Ik hecht daar veel waarde aan. Mijn vader kreeg vorig jaar een hartinfarct en dat heeft me wel doen realiseren hoe belangrijk familie is. Het gaat nu gelukkig naar omstandigheden heel goed met hem. Ik zal nu ook nooit minder tijd aan familiezaken besteden als ik hier in Zwolle even heel druk ben en veel stress heb.

Ik vind het daarom belangrijk om zo nu en dan nog in Assen te zijn, maar ik heb er niet echt vrienden meer. Alles wordt er voor mij langzaam nostalgie. Dat kan mooi zijn, maar ook heel vervelend. Je bouwt er niets meer op, maar alleen nog maar af. Hier ben wel ik iets aan het opbouwen, daarom kies ik voor Zwolle.   

Column of  poëzie?

Ik hou ook heel erg van dichten… Daar ben ik achter de schermen ook altijd wel mee bezig. In een column mag je meer woorden gebruiken en bij dichten moet je gebruikmaken van een rijmschema. Een gedicht is een puzzel, bij een column tik je wat makkelijker weg. Ik kies voor de column.

Mijn doel is niet om het nieuws bij de mensen te brengen

Muziek of journalistiek?

Muziek. Ik heb niet zoveel met journalistiek, met de nieuwswereld. Ik hou van mensen vermaken en muziek is dat veel meer. Ik vind het ook spannender. Mijn doel is niet om het nieuws bij de mensen te brengen. Mijn doel is om mensen te prikkelen en te vermaken.

Op 5 mei sta je samen met je goede vriend Wesley op het podium van het Windesheim Theater. Jullie heten De Schuttevaerders: hoe is dat ontstaan?

Het begon eigenlijk als een grap. We zaten bij Wesley thuis en we verveelden ons een beetje. Normaal gesproken ga je dan bier drinken of gamen, maar ik vind het zonde dat mensen bijna altijd hun vrije tijd gebruiken om de tijd te doden. Wesley zei ineens: “Kom, laten we pokoes spitten! We gaan gewoon rappen!”. We zochten wat gratis beats op en gingen rap battles houden. Het sloeg helemaal nergens op, maar het maakte wel iets bij me los. Ik had nog een manier gevonden om te spelen met taal.

Rap is een ondergeschoven kindje, maar het zijn vaak teksten die goed in elkaar zitten. We zijn toen wat serieuzer teksten gaan schrijven en op gaan nemen. We gaan er op 5 mei gewoon een feestje van maken, want het is voor ons vooral een hobby.

Twee dagen na jullie optreden is de releaseparty van ZeiHij (“een website van mannen, voor vrouwen”, red.). Is het een kwestie van een oud concept in een nieuw jasje?         

Het is wel dezelfde formule, want die was altijd al goed. Maar er zit meer tijd in dan ooit en het team is breder dan ooit. Ik denk dat heel ZeiHij nu wel serieuzer genomen kan en mag worden.

We brachten een boek uit en we gingen viral met de parodie op de foto van Geraldine Kemper en Kim Feenstra. In die hoogtijdagen werd het hele platform draaiende gehouden door vier mensen. Eigenlijk kon dat helemaal niet. Als er dan één of twee afhaken, valt alles op z’n gat.

Ik heb heel veel respect voor wat Wesley (van der Bol) en Jolien (Marinus) destijds hebben opgezet, maar met zo’n klein team ligt er heel veel druk op je. Daarom wil ik nu heel bewust inzetten op een groot team, waarin de schrijvers zich alleen bezig hoeven te houden met het schrijven van de stukken. Daarnaast is er nu een intern team dat aandacht besteedt aan de website en de toekomst van het platform. Ik denk dat dat heel prettig is.  

Het gaat uiteindelijk om de boodschap die je uit wil dragen

ZeiHij: van mannen, voor vrouwen. Dan moet je wel waken voor generalisaties.

Dat is wel iets wat ik moeilijk vind. Je neigt heel vaak naar de hoek: wij (mannen) gaan nu jullie (vrouwen) vertellen hoe het zit en wij gaan nu vertellen wat jullie moeten doen. Daar wil ik voor waken, want dat is nooit het doel geweest. Uiteindelijk wil ik dat ZeiHij een soort van binding geeft.

Het moet natuurlijk ook grappig zijn. Als een generaliserend stuk met een knipoog wordt geschreven, hoop ik dat de lezer het vooral grappig vindt en zich niet teveel aangesproken voelt. Ik vind dat we het daar binnen het schrijversteam ook over moeten blijven hebben. Het gaat uiteindelijk om de boodschap die je uit wil dragen.         

Je hebt niet zoveel met journalistiek. Waar ga je dan terechtkomen?

Ik denk dat er altijd wel een plekje voor je is als je ergens goed in bent, maar het is wel moeilijk. Ik denk daar natuurlijk wel eens over na. “Je hebt wel hele specifieke eisen, klootzak”, denk ik dan. Ik zou het ook helemaal geen ramp vinden om straks drie dagen in een koffietentje te werken en de andere twee dagen puur creatief bezig te zijn. Het zou ook arrogant zijn om te denken dat ik meteen nadat ik ben afgestudeerd de ruimte krijg om alleen maar te doen wat ik leuk vind. Zo werkt de wereld niet.