Column: blauw

Door: Demi blom

Jullie zijn van mij natuurlijk columns met de nodige grapjes gewend, maar het is de meest depressieve dag van het jaar vandaag, dus geheel in stijl valt er even helemaal niks te lachen. Ik ga jullie niet opvrolijken, niet geruststellen, niks. Janken zal je.

Dus zie jij het leven nog wel zitten? Stop dan nu met lezen.

Ik voel Blue Monday namelijk tot in m’n tenen. Maak er maar Blue January van for that matter. Ik voel me zelfs zo ruk, dat ik deze Blue January best zou willen inruilen voor Dry January. En dat zegt wat.

Want om eerlijk met jullie te zijn, ik ben mezelf een beetje kwijt. Heb overal gezocht, maar nog geen succes. En dat heeft meerdere redenen. De grootste is dat ik de afgelopen drie jaar zo hard op het gaspedaal heb gestaan om school te halen en Waltertje goed te leiden, dat ik nu de rem eens moet gaan gebruiken. En de handrem. En de noodrem.

Naïef, dat is wat ik was. Dat weet ik ook wel. Met m’n grote bek.

Beetje denken nadat ik m’n propedeuse cum laude in het zakje had zitten dat ik die uitzondering was, de uitverkorene, de Messias, de accidental curlyfrie die de opleiding wel binnen 4 jaar ging halen.

Maar nu denk ik waarom zou je dat willen? Waarom moet ik zo nodig altijd presteren? Om een hoge dunk van mezelf te houden? Om die rots in de branding voor anderen te kunnen zijn? Het zal wel een combinatie zijn, het heeft alleen niks geholpen. Op dit moment is die dunk namelijk een flauw balletje tegen het net en is de rots aan erosie onderhevig.

Ja, ik heb mezelf aardig de nesten in gewerkt. Want hoe hard ik nu ook op die rem trap, ik lig al in het ravijn. En verdomme ik ga er hard aan werken om mezelf daaruit te trekken, maar wandklimmen is nooit mijn grootste talent geweest.

Ik zei toch dat het depressief ging worden?

Probeer dan in ieder geval het volgende op te steken van dit alles: Het is niet erg als iets niet lukt. Vergeet die rem niet in te drukken voor het te laat is. Ben slimmer dan ik en zie achterlopen niet als falen. Het is natuurlijk ook veel te gezellig om na vier jaar al afscheid te moeten nemen. Dus take your sweet time people, if you need it.

En dat kan ik nu leuk vertellen, maar ik moet ook aan het idee wennen, achterlopen, een halfjaartje niks. Ook al zegt iedereen hoe goed en verstandig dit is, ik word er alleen maar heel verdrietig van. Niet omdat ik dan langer over school doe, dat maakt me niet meer uit, maar omdat ik mezelf hier niet terug in kan zien. Ik ben die strijder die school makkelijk haalt, waarmee het altijd goed gaat, die trots uitstraalt voor wie ze is en wat ze doet. Toch?

Nee, nu even niet.

Straks weer wel.

You’ll see.

Deem.