Door Boy de Haan
Een aantal van onze leden ontwaakte vanochtend in een hostel, in een waarschijnlijk naar alcohol stinkende kamer, uit een diepe coma. Een hele diepe coma na een heftige dag liften. “Zou deze wel stoppen?” Nee, ook niet dus. “Zullen er in die auto nog vrije plekken zijn?” Nee, ook niet. Volgende keer beter. Het voordeel is dan weer dat je geen compleet Vaderdag ontbijt hoeft te maken met je brakke kop.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik vanochtend graag met een flinke kater in de keuken had gestaan. Dat ik graag een ontbijtje voor mijn vader zou hebben gemaakt. Een glaasje versgeperste jus, een bakje koffie, een broodje en een croissantje. Waarschijnlijk had ik het niet eens hoeven doen. Mijn vader kennende zou hij eerder beneden zijn geweest dan ik. Want voor dat het ontbijt kon worden genuttigd rookte hij eerst graag een sjekkie. Dan zou hij naast de afzuigkap op het aanrecht hebben gezeten. In zijn witte voetbalshirt, dat nu bij mij in de kast hangt. Het zijn dat soort kleine dingen die ik iedere dag mis. Dat hij in de keuken staat wanneer ik thuiskom. Of dat hij vraagt of hij brood voor me kan smeren wanneer ik weer eens te laat uit mijn bed kom. Uiteraard met twee plakjes vleeswaren. Dat mocht van hem namelijk wel. Van mama niet.
Vaderdag is best zwaar als je vader er niet meer is. Maar vooral ook heel erg mooi. Het is een dag om te herinneren. Ik mis samen Lingo kijken met mijn vader dan. Maar soms verschijnt er tijdens een college of tentamen taalbeheersing een grijns rond mijn mondhoeken. Dan denk ik terug aan dat Lingo kijken, en besef ik me vooral wat mijn vader me daarmee heeft geleerd. Net als mijn interesse in de misdaadjournalistiek. Vaak denk ik dan terug aan samen Opsporing verzocht kijken op dinsdagavond. Tijdens veel momenten dat ik mijn vader mis besef ik me dat ik hem eigenlijk een beetje ben. Van zijn doen tot zijn laten, en van zijn karakter tot zijn interesses. Op Vaderdag ben ik vooral dankbaar. Dat ik een vader heb gehad die er altijd voor me was, en me heeft gevormd tot wie ik vandaag ben.
Wanneer de vermoeide en brakke Waltertje leden, die hebben deelgenomen aan de liftwedstrijd, vanavond thuis komen zullen ze eerst papa een dikke knuffel geven. Ik geef die dikke knuffel aan mijn moeder. Die ben ik net zo dankbaar. Voor dat ze full time mama is, maar ook een beetje papa.
0 reacties