Er was een journalistiek studente die op zoek was naar een stage. Dat klinkt misschien als het begin van een mooi sprookje, maar dat was het zeker niet. Pas twee dagen voor ik officieel aan stage zou moeten beginnen, kreeg ik te horen dat ik toch nog op stage mag. En wat voor een dan! Bij een van mijn favo tv-programma’s Rambam! Maar voordat ik daar iets meer over ga vertellen neem ik jullie mee terug naar mei 2019.
Ja mei dus, dan hoor ik je al denken: dat is mooi op tijd beginnen! Ja dat dacht ik dus ook. Ik begon met solliciteren bij programma’s die geen vacatures hadden, want niet geschoten is altijd mis. Dan heb ik toch een dikke tip voor jullie, niet doen. Je bent eindeloos aan het wachten op antwoord van een mail waarvan je niet eens weet of die überhaupt wel gelezen wordt. Ik had twee bedrijven gemaild, allebei geen antwoord. Inmiddels was het eind juni en had ik nog steeds geen stage. Na een goed gesprek met Gabrielle over wat ik nou eigenlijk wilde, kwam het erop neer dat ik toch maar even naar vacatures moest kijken.
Via de website Mediastages had ik op vier vacatures gereageerd. Op twee van deze stages kreeg ik aan het begin van de zomervakantie al een zware deur in mijn huis (ook zo cliché, ik heb die uitspraak te vaak gehoord in de afgelopen drie maanden). De derde vacature was Rambam. Na een weekje wachten kreeg ik toch eindelijk reactie. Of ik die maandag erop op gesprek wilden komen. Maar ja, ik zat op dat moment in Engeland, en daar zou ik de komende twee weken nog blijven. Ik had me netjes afgemeld en andere data voorgesteld. Er gingen weken voorbij zonder reactie dus had ik er maar even achteraan gebeld (*note: dit was twee weken voor de kick-off). Twee dagen later kreeg ik een mail waarin mij werd gezegd dat ze de hele week druk waren bij Rambam en ik dus niet meer op gesprek kon komen. Met een smeekmail als reactie had ik voorgesteld dat ik die vrijdag daarop (*note: twee dagen voor de stage kick-off) nog op gesprek zou kunnen komen.
Mijn vierde sollicitatie leidde wel tot een gesprek, maar ik zal jullie de awkwardness besparen. Ik kreeg daar de woensdag voor de stage kick-off bericht van. En zoals ze dat de afgelopen maanden als deden, viel deze ook met de deur in huis, ik was het weer niet geworden. Op dat moment was ik op vossenjacht met mijn kids tijdens de intro van Waltertje en kon het me allemaal niet zo veel meer schelen, dan maar een half jaartje vertraging. Met de troost van mijn kiddos (love jullie <3) gingen we verder opzoek naar de moordenaar. ’s Avonds was ik lekker aan smikkelen van het Mexicaans buffet van het paard (*note: ik had me inmiddels al neergelegd bij het feit van een half jaar niks doen), toen ik opeens kreeg een mailtje van de hoofdproductie van Rambam. Of aankomende vrijdag nog op kennismakingsgesprek wilden komen voor mijn stage. Na een emotionele rollercoaster had ik me natuurlijk keigoed voorbereid op dit gesprek, maar tot mijn grote verrassing was ik allang aangenomen en kon ik maandag gelijk beginnen.
Mijn stage begon eigenlijk heel onrustig. De gehele redactie was nieuw en er was niemand die ooit eerder een vol seizoen Rambam had gemaakt. Een vette uitdaging dus, maar het scheelt wel dat je net als de rest eigenlijk geen idee hebt wat de bedoeling is. Als stagiaire word je bij Rambam gelijk meegenomen als erkend redacteur en heb ik inmiddels een heus onderwerp onder mijn beschikking. Waarover kan ik jullie helaas nog niet vertellen, daarvoor moet je op 8 januari je tv aanzetten!
0 reacties