Here it is. De laatste code rood die ik ooit zal schrijven. Nog eventjes en ik treed (als het goed is) af als voorzitter van studievereniging Waltertje 2018/2019. Ik moet zeggen dat ik nog niet zo goed weet hoe ik daarover denk.
Ik heb de afgelopen weken veel nagedacht over de laatste twee jaar. En besef dat het bestuur me grotendeels heeft gevormd tot de persoon die ik vandaag ben. Ik ben harder geworden, maar ook zeer rechtvaardig. Daarnaast ben ik veel socialer geworden, heb ik een hoop geleerd over zaken doen en projecten leiden en nog zoveel meer. Maar ik heb bovenal geleerd dat ik echt wel dingen kan. Want geloof het of niet: ik ben ontzettend onzeker.
Ik begon twee jaar geleden als externus binnen deze vereniging. Ik was toen vooral druk met schreeuwen dat ik uit Wijk kwam. Thuis ging het niet goed, maar waar de vereniging het thuis vormde dat ik nodig had, vormde het bestuur het gezin dat ik miste. Ik ben er sterker door geworden, maar zonder hen had ik deze periode in mijn leven niet kunnen volhouden. Dit wilde ik ook voor anderen bieden. Dat thuis, dat gezin, die hoognodige basis die je nodig hebt in die onzekere begintijd van je studie. Lieve leden, ik hoop dat ik jullie hierin niet teleurgesteld heb.
Na een jaar vol feestjes en gezelligheid als externus was het tijd om eventueel door te stromen naar een volgende functie. Als voorzitter kon ik ervoor zorgen dat de vereniging dat thuis ook daadwerkelijk bleef. Helaas zag niet iedereen me in die functie. Het was een aantal harde gesprekken, waarin in me stoerder voordeed dan ik was, maar het lukte me om bestuur Blom over te halen. Nu de alv nog. Ook daar waren genoeg twijfels. Net zoveel als toen ik externus wilde worden. Ik heb gevochten voor m’n plekje als voorzitter en voor ik het wist zat ik daar ook echt in die functie de eerste vergadering te leiden. God, wat was ik zenuwachtig. But I did it.
Na een paar beginnersfoutjes ging het steeds beter. Lief bestuur, ik weet dat ik hard ben geweest en altijd perfectie van jullie heb geëist. Ik weet dat ik jullie daarin jezelf voorbij heb laten lopen en op persoonlijk vlak spijt me dat. Op zakelijk vlak: Sorry, maar het was nodig en als ik het opnieuw kon doen, zou ik het precies hetzelfde hebben gedaan.
En het was niet altijd even makkelijk. De grapjes over m’n haar waren uiteraard een manier om met de stress om te gaan. Want soms kan je mensen niet laten doen wat je wil doen en soms maak je fouten waarop iedereen je aankijkt en soms besef je je weer dat je pas 20 bent en verantwoordelijk bent voor een vereniging met 167 leden. Ik wilde jullie gewoon het beste bieden en ik hoop zo dat dat gelukt is.
Ik ben gegroeid, heb vrienden gevonden en hervonden, maar ben ze ook zeker verloren. Het is een moeizame reis geweest, maar het was het zo dik waard. Die momenten dat ik jullie “Waltertje, Waltertje, Waltertje” hoorde schreeuwen op feestjes, jullie losgingen tijdens de intro, we als bestuur weer wat bereikt hadden, maar bovenal dat moment dat we een eigen intro voor elkaar hadden gekregen mét winst… Gewoonweg kippenvel. Ik zou het voor geen goud willen missen. Of ik het nog een jaar zou doen? Nee. Dat doe ik het volgende bestuur niet aan, maar mijn tijd is ook gewoon geweest. Ik heb alles bereikt wat ik wilde bereiken en wil weer nieuwe dingen creëren. Ik moet weer door. Ik ben nog te vinden op feestjes, maar ben ook zeker burgerlijk geworden en zal waarschijnlijk niet meer tot vier uur ’s nachts zuipen. Maar wie weet zie je me ooit nog in een ‘hoe is het nu met?’.
Lief nieuw bestuur ik wil jullie vanuit ‘de gewone Romée’ meegeven te genieten van deze reis. Hij zal soms lang en onmogelijk lijken, maar je kan het echt! Leer samen en vorm vriendschappen, maar durf ook hard te zijn waar nodig. Blijf alsjeblieft het thuis voor de nieuwe leden en blijf alsjeblieft bij jezelf. Waltertje is perfect zoals ze is. Het enige wat je hoeft te doen is zorgen dat ze blijft bestaan.
Vanuit ‘Walter Romée’ wil ik nog meegeven: Do not fuck it up. Soms is het zwaar, maar stay on top of your shit. Focus op je doel, denk op lange termijn, werk samen en wees niet bang om je poot stijf te houden. Je kan het best, maar soms moet je de drang om gemogen te worden even loslaten om je doelen te bereiken. It’s lonely at the top honeys, maar de juiste mensen zullen zorgen dat je de balans houdt om er niet af te vallen.
Lief Waltertje, dankjewel. Zonder jou was ik hier niet geweest.
Goed stuk!