door: Ruben Stavorinus
Het moet een lentedag in 2012 zijn geweest. Ik loop met mijn grote broer richting de supermarkt om wat versnaperingen te halen voor bij onze wekelijkse middag gamen. De zon schijnt en het is gemoedelijk op straat. Serene rust is wat ons ten deel valt.
Dit lijkt mij een perfect moment om hem eens over een van mijn problemen te vertellen. Wanneer ik mijn verhaal afsluit zegt hij: “En dát zijn jouw problemen? Ruub, dat is niets!”
Het ontbeert mijn broer niet aan empathie, maar het leed in zijn leven is tien keer groter dan het mijne. Daardoor liggen onze definities van het woord “problemen” net even anders.
Dit verhaal gebruik ik vaker. Het kan namelijk tweeledig uitgelegd worden.
1: Iedereen zijn eigen leed. Ieder zijn eigen verdriet.
2: Er zijn altijd mensen die het slechter hebben.
Met de eerste uitleg kun je zeggen: “Ook jij mag er zijn, ook jouw probleem telt. Problemen hoeven niet op een weegschaal.”
Met de tweede uitleg kun je zeggen: “Kom op, er zijn altijd mensen die het erger hebben.” Overigens een enorm afgezaagd ‘steuntje in de rug’. Dat komt mijn inziens door de algemene interpretatie. Als iemand deze zin tevoorschijn haalt, denk je gelijk aan een kind in Sierra Leone met een vlieg op zijn oog. Dat schiet niet op. Haal het dichterbij.
Ik denk dan aan mijn broer. Ditmaal bij het afstuderen. Want vanzelfsprekend heb ik last van ‘het’ virus gehad. “Ik ga het afstuderen denk ik over de zomer heen tillen. Ik wil wel kunnen maken wat ik wil. Vijf jaar lang op school gezeten om vervolgens met een Skype documentaire af te studeren? Dat zie ik niet zitten.”
Excuses genoeg. Ik meende het wel. Ik vond het enorm vervelend dat ik niet kon doen wat ik wilde. Maar moet dat je tegenhouden om niet door te lopen op de ingeslagen weg? Is een (overkomelijke) hindernis genoeg reden om maar te stoppen met afstuderen en het voor je uit te schuiven?
“Slappe hap, typisch studentengedrag” meldde mijn schoonvader aan mijn vriendin. “Gewoon afstuderen, dan doe je maar iets met Corona in je documentaire. Dan verzint hij maar iets creatiefs” zei mijn vader tegen mij moeder. Je begrijpt, dit kwam allemaal bij terecht. Het voor mij uitschuiven zat er niet in.
Afstuderen is meer een mentaal aspect (althans, voor mij in deze ‘bijzondere tijd’).
Als je op het punt van afstuderen komt, dan moet het produceren wel goed komen. Maar mentaal weerbaar zijn is geen vak op de opleiding. Dus kom je voor uitdagingen te staan waar je niet helemaal rekening mee gehouden hebt. En door Corona kwam daar nog wat bij.
Ik kon niet de documentaire maken die ik voor ogen had. Daarvoor moest ik naar Marokko, maar dat land ging op slot. Het verhaal moest om. Dus moet je ook je docent begeleider opnieuw overtuigen. Een bron kreeg Covid-19. Een andere bron kreeg te horen dat, gelukkig voor hem, zijn operatie weer plaats kon vinden door ruimte in het ziekenhuis, maar daarmee was ik hem kwijt voor mijn documentaire. De bron die Covid-19 had, bleek het niet te hebben. De zoektocht naar een nieuwe bron opgezet en dus weer gestaakt.
Dit is even een klein rijtje van obstakels die ik heb gehad. Nou zijn deze nog in te calculeren. Het gaat bij ons allemaal wel eens fout met een bron. Daarnaast, tijd om te schakelen was er genoeg.
Maar wat ook iets is om rekening mee te houden is, is het besef dat er, voor mij, na 21 jaar een einde komt aan mijn schoolcarrière. Wat ga ik daarna doen? Ik moet geld verdienen. Hoe gaan we dat doen? Wat voor baan moet het zijn? Hoe zien de rest van mijn stappen in de toekomst eruit?
En toen dacht ik weer aan mijn broer. Toen hij acht jaar geleden zei dat mijn problemen niet zoveel voorstelde, zei hij eigenlijk: ‘ik heb écht problemen.’ En dat had hij ook. Als ik dan kijk naar hoe hij toen was en hoe hij nu is dan kan ik alleen maar denken: als hij zijn problemen vrijwel heeft laten verdwijnen, dan komt het met mij ook wel goed. Ja, mijn problemen mogen er ook zijn en ja, er zijn ook zeker mensen die het erger hebben.
0 reacties