door: Dianne Bleeker
Waarom ben je Journalistiek gaan studeren? Het antwoord op die vraag was ik het afgelopen jaar uit het oog verloren na alle politiek tentamens, gedwongen groepsopdrachten, mislukte avidprojecten en de te gezellige feestjes. Het was zelfs zo erg dat ik vorige zomer besloot vrijwillig een half jaar vertraging te nemen. Ik pakte mijn koffers in en vloog naar Brazilië om wel heel erg studieontwijkend gedrag te vertonen.
Na een half jaar niks, maar dan ook echt niks te hebben gedaan, besloot ik mijn stagedrempel te halen en op zoek te gaan naar een stage. Voor mij was het heel duidelijk dat het bij een krant ging zijn, want ik ben vanaf het begin van de studie een complete mislukkeling geweest in alles wat met monteren te maken heeft. Schrijven daarentegen gaat me beter af dan praten en mijn taalgevoel sleepte me grotendeels door de eerste twee jaar van de opleiding heen. Mijn grote voorbeelden waren vaak niet op televisie te vinden maar in boeken of kranten.
Ik werd aangenomen bij Het Parool en Dagblad van het Noorden en de keuze voor Amsterdam was snel gemaakt. Na 21 jaar in Groningen gewoond te hebben, was het tijd voor een nieuw avontuur. Met het oog op mijn master aan de Universiteit van Amsterdam besloot ik permanent te verhuizen. De afgelopen jaren reisde ik tussen Groningen en Zwolle, dus een jaartje Amsterdam-Zwolle moest ook te doen zijn. Samen met een vriendin die al in Amsterdam woonde, verhuisde ik naar een appartement in Amsterdam-Noord waar later Bas, die bij Margriet van der Linden stage loopt, bij kwam wonen.
In maart begon ik op de PS-redactie van Het Parool, de bijlage van de krant met een magazine stijl. Doodeng vond ik het, maar ik was stiekem ook wel trots. Stage lopen op de plek waar grote journalisten zoals Matthijs van Nieuwkerk begonnen zijn, kon ik een paar jaar geleden alleen maar van dromen en nu was het dan zo ver. De eerste twee weken waren fantastisch. Elke ochtend stond ik op de pond over het IJ met een uitzicht over heel Amsterdam. Ja, het was pittig, want ik had al mijn familie en vrienden achter gelaten, maar iedere dag was ik weer blij met mijn keuze. Ik ging bij restaurants langs die net open waren, bezocht bioscopen en fietste heel de stad door voor interviews. De eerste keer dat ik mijn naam in de krant zag staan was een euforisch gevoel. Inmiddels staan er bijna dagelijks artikelen van mij in de krant, toch blijft het bijzonder om je eigen naam te zien staan.
Corona gooide echter snel roet in het eten. Ineens werkte ik vanuit mijn kamertje van tien vierkante meter achter mijn laptop en deed ik al mijn interviews telefonisch. Het openbaar vervoer stopte ermee, waardoor de 200 kilometer die tussen mij en mijn familie en vrienden zat, ineens voelde als een onoverbrugbare afstand. FaceTimen en bellen werd het nieuwe normaal en de eerste weken van de intelligente lockdown zakte de moed me in de schoenen. Ik heb lang getwijfeld of ik wel door moest gaan met mijn stage, maar ik ben ontzettend blij dat ik dat uiteindelijk wel heb gedaan.
Ik heb vanuit huis ontzettend veel kunnen en mogen doen. Bij PS was ik verantwoordelijk voor verschillende rubrieken en had ik daarnaast vrijheid om een aantal grote artikelen te schrijven. Mijn hoogtepunt was toen mijn eigen idee voor een artikel, over studenten in coronatijd die hun bijbanen massaal verloren, twee pagina’s groot in de krant werd afgedrukt en daarna opgepikt werd door landelijke media.
Na drie maanden op de PS-redactie, verplaatste ik begin juli naar de Kunstredactie. Net op het goede moment, want langzaamaan gingen musea, theaters, galeries en filmzalen open en mocht ik weer op pad. Voor de rubriek Onbewoond eiland, waar ik artiesten vraag welke vier platen ze meenemen naar een onbewoond eiland, interviewde ik onder andere Kris Berry, Thomas Azier en Joe Buck. Voor de Popcorn Panel, bezocht ik premièrefilms in filmzalen en vroeg ik mensen om hun mening. De dagelijkse Kunsttip die ik schrijf van 300 woorden voelt inmiddels een beetje als mijn eigen plekje in de krant, alhoewel voor de komende weken nog. Naast deze vaste rubrieken, krijg ik ongelooflijk veel vrijheid. Ik heb reportages gemaakt over theaters, musea, exposities en zelfs over Het Concertgebouw, waar ik een privérondleiding kreeg. De tijd vliegt voorbij en met nog vijf weken op de teller, begrijp ik ineens weer waarom ik Journalist wil worden.
Lieve Dianne
Ome W. is zo enorm trots op je.
Fijn dat je zelfstandig zo mooi je eigen wereld bouwt.
Ga zo door flinkerd en alle zegen daarmee.
In hart en ziel ben ik altijd bij je ook al zie je mij niet.
XXX