Mijn laptop is weer bijna leeg. Tussen de overgebleven afwas, schone kleren, en het uitlekbakje van de Senseo, kruip ik mijn weg richting het stopcontact. Nadat ik nog eens naar de wifirouter ben gelopen en honderden draadjes eruit heb zitten trekken, zie ik dat iedereen aanwezig is.
‘’Dag allemaal. Welkom bij weer een vergadering van Uitgelicht.’’
Dit is mijn eerste uitzending als voorzitter van Uitgelicht. Ik ben doodzenuwachtig, want het is geen Uitgelicht uitzending zoals ik hem ken van vorig jaar. We moeten afstand houden en er mag geen publiek worden toegelaten. Het motiveren van het team is lastig, maar ik doe mijn best. Door iedereen op de hoogte te houden van de laatste updates, de teamleden betrekken in het proces en ook een flinke dosis humor tijdens de vergaderingen, heb ik ondanks de afstand het idee dat we een team zijn.
Meteen na het bekendmaken van de gast, meldden twee eerstejaars zich aan voor de presentatie. Ik herken mijzelf in hen. Vorig jaar presenteerde ik ook als eerstejaars student de eerste Uitgelicht uitzending. Er is behoorlijk wat lef nodig om dat te doen, maar Lara en Kassandra presenteerden alsof ze het al hun hele leven doen. Ik zat met een overweldigend gevoel van trots te kijken.
Een voorzitter zijn, komt met veel stress. Je denkt continu na over alles wat fout kan gaan. Heb ik gemaild naar het evenementenbureau? Zijn de camera’s al geregeld? Zijn de rollen eigenlijk al verdeeld? Ik draai me om, 01:59 uur. Heb ik het draaiboek al gemaakt? Heb ik eigenlijk wel een sleutel van de locatie? Heb ik de docenten al gemaild? Moest ik nou nog iets doen voor de techniek? Focus op de vergadering. Is het eigenlijk wel bekend dat er een uitzending komt?
De voorbereidingen voor een uitzending zijn met één woord te beschrijven: chaos. Vierkante ogen van de online vergaderingen en mijn vingers zijn vastgeplakt aan mijn telefoon, mailtjes tikken en appjes beantwoorden. Er wordt dan ook regelmatig gevraagd of ik mijn telefoon eens weg kan leggen. Nee!!! Mijn misschien wat dwangmatige instelling wil alles geregeld hebben. Ik weet wel dat dat niet altijd juist is, maar wat doe je eraan?
Met een inmiddels koude kop koffie stap ik in bed. Ik bekijk met een vermoeide blik nog even mijn appjes. ‘’Ik heb er heel veel zin in, tot morgen!’’, ‘’We gaan knallen!’’, ‘’Wordt super!’’ Met een diepe zucht laat ik alle stress los en klap ik mijn laptop dicht.
0 reacties