Begin dit jaar studeerde ik nog aan het MBO en het was eindelijk tijd om af te studeren! Ik was er klaar voor, want content maken en bedenken, dat is mijn grootste talent. Ik had echter geen flauw idee hoeveel onzekerheid dit jaar met zich zou meebrengen.
Ik weet nog goed, in februari startte ik met mijn MBO afstudeerstage bij het NPO Radio 1 programma Hilversum Uit. Elke zaterdag ging ik samen met de redactie op pad met de Hilversum Uit bus, doordeweeks werkte ik op een geweldige redactie en deed ik veel journalistieke ervaring op. Dit alles duurde ongeveer anderhalve maand, toen werd alles op z’n kop gezet door het coronavirus.
En daar zat ik dan. Onzekerheid over hoe en wanneer ik zou afstuderen, onzekerheid of ik überhaupt mijn stageplek nog zou kunnen behouden en of het programma nog wel doorgang kon vinden tijdens de lockdown.
Die onzekerheid bleef lang bij mij hangen. En ook angst. Angst voor het thuiswerken, dat ik teveel druk zou voelen en teveel fouten zou maken. En die angst bleek gegrond te zijn.
Natuurlijk, uiteindelijk raak je er wat meer aan gewend, maar op een gegeven moment kwamen de muren op mij af. Ik maakte lange dagen op mijn kleine slaapkamer, waar amper ruimte was voor mijn bureau. Mijn kamer is grijs en deprimerend, er zit geen leven in, maar ik kon moeilijk aan de keukentafel gaan werken. Daar was simpelweg geen ruimte voor.
Dit alles had een naar effect op mij en op mijn prestaties. Ik merkte op een gegeven moment dat ik zelfs de telefoon niet meer kon pakken om een simpel telefoontje te plegen met een paar vragen. Ik was bang dat ik een verkeerde vraag zou stellen of niet genoeg zou doorvragen. Die angst heb ik nooit eerder gehad. Ik ben altijd best zelfverzekerd geweest, maar ineens was dat verdwenen. Ik zei altijd, niks of niemand kan mij eronder krijgen, maar de lockdown kreeg mij eronder.
Uiteindelijk heb ik mijn stage afgerond en ben ik gelukkig afgestudeerd. Toch heeft het wel een diepe indruk op mij gemaakt. Ik ben altijd vrij nuchter, de Twentse nuchterheid zoals ze dat zo mooi zeggen, maar ik ben nog nooit in mijn leven zo onzeker geweest over mezelf en mijn toekomst. Want wat als ik helemaal niet geschikt ben voor de journalistiek? Wat als ik me gewoon aanstel en gewoon door moet gaan?
Nu wij weer in de gedeeltelijke lockdown zitten, komen sommige herinneringen boven. Maar dit keer zit ik niet opgesloten. Geen grijze muren die op mij afkomen. Geen angst voor de prestaties die ik lever. Geen angst voor fouten. Geen angst over of ik wel geschikt ben voor de journalistiek. Want dat antwoord weet ik al.
Want ik ben ondanks alles wel afgestudeerd, mijn zelfverzekerdheid is terug en ik ben gelukkiger dan ooit. Mijn leven is weer terug. En dat laat ik niet meer los.
Door: Annemijn Hoekman
0 reacties