Als je mij drie jaar verleden had verteld dat ik stage vanuit huis zou lopen, had ik je niet geloofd. Als je mij dan nog had verteld dat dit bij VIVA zou zijn, had ik je uitgelachen. Toch is dit werkelijkheid geworden.
Ik zal even bij het begin beginnen: 1 september was mijn eerste dag op de redactie. Ik stapte om 07:30, vol goede moed, gezonde spanning en een bak enthousiasme de trein in: op naar Hoofddorp. Het gevoel dat je krijgt bij een typische ‘eerste dag’ overheerste. Je kent het wel: de dag van tevoren weet je precies wat je aan gaat doen, je tas is overvol gepakt en je hebt slecht geslapen door de zenuwen, maar je bent wel opeens een ochtendmens. Na tien minuten te hebben omgelopen, kwam ik aan op de redactie. Mijn twintig stageweken konden beginnen.
Door de coronacrisis had ik er rekening mee gehouden dat ik niet vaak te vinden zou zijn op de redactie. Daarom was het donderdag kantoordag. Deze dag stond in het teken van vroeg opstaan, de nieuwe VIVA mee naar huis nemen, schrijven, bellen, vergaderen, ommetjes over de redactie, een veel te lange rij bij de kantine en post ophalen bij de postkamer, dan vervolgens met het postkarretje overal tegenaan rijden omdat het karretje net te klein is om hem goed te besturen, waardoor alle post valt op de redactie van Autoweek en Tina. Ja, ging echt goed.
Al snel kwam Rutte met nieuwe maatregelen wat betekende dat kantoor een no go was. Hierdoor veranderde mijn stage ineens in een fulltime thuisstage, waar de communicatie vooral via Teams, mail en WhatsApp ging. Het aantal verschillende ‘bureaus’ dat ik al heb gehad zal je verbazen: de redactie, de eettafel, de bank, mijn bed, mijn daadwerkelijke bureau, de vloer (ik meen het) en het aanrecht. Nog steeds vraag ik mij af waar die rug- en nekklachten nou vandaan komen…
Toch neemt het niet weg dat ik twintig fantastische weken heb gehad, waarin mijn journalistieke gereedschapskist (classic uitdrukking) enorm is aangevuld met nieuwe skills. Er lijkt geen eind te komen aan het aantal ‘eerste keren’ dat ik meemaak bij VIVA.
De eerste keer dat de VIVA met een eigen geschreven item op de deurmat belandde, was onwerkelijk. Hier had ik altijd van lopen dagdromen tijdens de journalistieklessen. Dat het een stuk voor de seksrubriek was, had ik niet verwacht. Maar hey, ik borrel nu wel van de spannende seksfeitjes. Hoeveel calorieën je verbrandt tijdens een potje seks bijvoorbeeld. Handig hé, zo’n stage.
Buiten de seksfeitjes is er ook ruimte voor serieuze interviews. Misschien wel de meest bekende rubriek van het blad: de Anybody – de naaktrubriek. Vrouwen gaan voor deze rubriek naakt op de foto en vertellen daarbij iets over hun lichaam. Wat vinden ze mooi aan zichzelf? Wat vinden ze minder mooi? En waarom? De eerste keer dat ik hier een interview voor mocht doen, was ik zenuwachtig. Praten over het lichaam van een vreemde doe je niet dagelijks. Maar, wat zijn deze gesprekken mooi en leerzaam. Stuk voor stuk heb ik respect voor de vrouwen die dit doen. Je moet het maar durven, naakt in de VIVA.
En dan, mijn eerste stage mental breakdown. Ja, ook die heb ik gehad. Hoewel er als redactielid nooit een dag voorbijgaat waarbij je met niemand praat, sluimerde de eenzaamheid er na een tijdje wel in. Gek, wie had gedacht dat studenten eenzaam konden zijn. Omdat ik weet dat ik niet de enige ben, een tip van flip: praat erover. Dat schept alweer verbinding en begrip. Je komt er wel uit.
Voor nu ga ik mijn laatste stageweken afronden. 15 januari zou mijn laatste dag zijn, maar ik ga lekker nog twee weekjes door. En daarna kun je mij als freelancer terugvinden bij VIVA. Stilzitten doe ik namelijk niet.
0 reacties