Hoe is het nu met: Luca de Gooijer

Ze studeerde tweeënhalf jaar geleden af en heeft ondertussen al een cv opgebouwd waar je u tegen zegt. Daarom kon het ook niet anders dat we haar vroegen voor Hoe Is Het Nu Met: Luca de Gooijer!

Luca, waar kunnen mensen bij Waltertje je van kennen?

Ik ben drie jaar Willie geweest, het laatste jaar was volgens mij 2017. Jeetje, wat gaat de tijd snel! En ik ging naar de leuke feestjes zoals het gala en de afterparty’s.

Na je studie ben je eerst als freelancer voor de Stentor aan de slag gegaan, totdat je voor Nu.nl mocht werken. Hoe ben je daar terechtgekomen?

Ik freelancete voor titels als de Stentor, het AD, de Gelderlander, Tubantia enzovoort, maar dat werk werd steeds minder. Ik wilde wel graag in de journalistiek blijven werken dus ik ben gaan solliciteren. In de tussentijd werkte ik nog een paar maanden in de horeca. Ik had een open sollicitatie gestuurd naar Nu.nl en na een maand werd ik gebeld of ik op gesprek wilde komen en toen werd ik aangenomen.

Wat deed je precies bij Nu.nl?

Ik was daar camjo. Elke dag keek je wat er speelde. We maakten rubriekjes zoals bijzondere bedrijven en achter gesloten deuren. We maakten ook korte reportages. Twee á drie dagen per week ging ik op pad om te filmen en de andere twee á drie dagen monteerde ik. Dat vond ik echt heel leuk.

Waarom vond je dat zo leuk?

Je had heel veel vrijheid. De ene dag moest je ergens om tien uur draaien, de andere dag om twee uur ’s middags. Je kwam overal, soms dichtbij en soms ver weg. Elke dag was gewoon anders. Niet zo’n lange kantoordag van negen tot vijf want dat trek ik echt slecht.

Je bent voor Nu.nl ook naar het Verenigd Koninkrijk geweest om daar verslag te doen van de verkiezingen. Hoe was dat?

Ik vond het zo vet om daar naartoe te gaan. Het was wel mega stressvol. Degene met wie ik daar naartoe ging zat op een andere redactie dan ik. Zijn chef dacht dat ik al eerder naar het buitenland was geweest, en mijn chef dacht dat hij al eerder naar het buitenland was geweest, maar het was voor ons allebei de eerste keer. We waren dus eigenlijk als twee niet superervaren mensen op pad gestuurd. Elke dag moesten we een video maken en uploaden, dat deed ik dan. Hij schreef artikelen. Het was spannend en druk, maar wel echt heel leuk.

Klopt het dat je ook bij de persco’s aanwezig was?

Ja, afgelopen jaar, maar in principe stelde dat niet veel voor. Ik vond het een van de meest relaxte dagen. Ik hoefde alleen daar naartoe te gaan, de camera neer te zetten en dat was het. Ik hoefde geen vragen te stellen en hoefde ook niet te monteren want we gingen gewoon live.

Is het niet bijzonder om daarbij te zijn?

Ja, vooral de eerste keren wel. Maar op het gegeven moment ben je daar standaard op vrijdag en het waren ook niet de allergrootste persconferenties. Die waren meestal op dinsdag en dit was van de ministerraad. Als het groot nieuws was, was het wel leuk om daarbij te zijn.

Wat waren voor jou de meest bijzondere momenten bij Nu.nl?

Toch wel die reis naar Engeland en het meelopen met beroepen. Ik heb een keer een hele dag meegelopen met een traumahelikopter om een video te maken van hoe dat gaat en hoe dat werk is. Dat deden we best vaak. We gingen elke week naar iets heel tofs toe: meelopen met een onderzeeër of in een bunker uit de oorlog waar de regering in verstopt zat. Allemaal dat soort gekke dingen.

Door bezuinigingen ben je weg bij Nu.nl en nu werk je bij Hart van Nederland.

Klopt ja. Het was een beetje een panieksollicitatie omdat ik ineens te horen kreeg dat mijn functie kwam te vervallen. Ik kon misschien blijven, maar misschien ook niet. Ik heb toen heel snel gesolliciteerd voor iets waarvan ik helemaal niet goed wist wat het was. De vacature was ook vet vaag. Uiteindelijk bleek het voor een nieuwe ochtendshow te zijn die iedere ochtend om half 7 live is.

En wat doe je daar precies voor?

We beginnen om vier uur en dan bespreken we wat er de avond van tevoren in de uitzending is geweest, wat is er ’s nachts gebeurd en wat is het nieuws. We verzinnen alle onderwerpen. Veel daarvan halen we al uit de avondshow. Dan schrijven we teksten voor de presentator en monteren de beelden die we overal van hebben. Dat zetten we in het draaiboek en dan maken we een uitzending.

Dat is heel wat anders dan wat je bij Nu.nl deed. Hoe vind je het bij Hart van Nederland?

In het begin vond ik het niet zo leuk. Ik miste Nu.nl heel erg en ik moest in het ritme komen. Ik had nog nooit voor televisie gewerkt dus ik kon het nog helemaal niet. Het was heel vermoeiend en ik moest veel leren, zoals monteren met Avid wat ik nog nooit in mijn leven had gedaan. Ik had dat op de opleiding altijd ontlopen omdat ik dat kut vond en nu liep ik tegen de lat. Maar nu heb ik het allemaal onder de knie en zit ik er lekker in, dus ik vind het steeds leuker worden.

Afgelopen jaar kwam in het nieuws dat je donorkind bent van een Zwolse gynaecoloog. Hoeveel broers en zussen heb je intussen?

Nu 34. Ja echt veel, dramatisch.

Hoe was het om erachter te komen dat hij je vader was?

Ik wist al langer dat ik een donor had, vanaf mijn vijftiende, maar wie de donor was weet ik nog maar twee jaar. Nu kunnen kinderen dat altijd opvragen maar in die tijd was het allemaal anoniem. En ik dacht, daar kom ik dus nooit meer achter. Die man is dood, naar het buitenland of hij wil het gewoon niet. Maar ik was er echt heel blij mee dat iemand mij vertelde wie het was, want dat wil je natuurlijk weten.

Hij is in 2009 overleden. Maakte het feit dat hij een gynaecoloog was nog uit voor jou?

Voor mij niet heel erg. We hadden toch geen keuze en het was allemaal anoniem. Dit had hij natuurlijk nooit zo mogen doen. Het is niet goed, maar ik zit er persoonlijk niet heel erg mee. We hebben ook niet echt het idee dat het een slechte man was.

Je hebt nu dus allemaal broers en zussen, heb je daar contact mee?

Er komen natuurlijk steeds meer broers en zussen bij. Het is van de laatste twee jaar dat het er meer werden. Toen ik er twee jaar geleden in kwam waren het er nog maar acht. Nu zitten we met zijn allen in een grote groepsapp, maar ik heb de meeste mensen nog nooit gezien.

Even terug naar Waltertje. Wat was je leukste Waltertjemoment?

Ik denk toch wel die zuipavondjes als je op kamp was en gewoon de feesten en alle gekke dingen die daarbij gebeurden. En de introkampen omdat je met z’n allen zó naar de tering bent. Je leert elkaar toch snel kennen binnen een korte tijd en de hele studie blijft een band bestaan met die mensen.

Wat zou je willen meegeven aan journalistiekstudenten van nu?

Er werd altijd superveel druk opgelegd. Je moet je onderscheiden, je moet netwerken, je moet met je kop boven het maaiveld uitsteken want anders red je het niet in de journalistiek. Ook dat ze zeggen dat je in het eerste jaar al moet beginnen met ernaast werken en projecten doen, want anders rol je er niet in. Daar maakte ik me altijd erg druk om. Ik ben veel alleen met mijn studie bezig geweest, want ik kon het niet aan om er veel naast te doen. Toch heb ik nooit moeite gehad met werk krijgen. Dus mijn tip is: laat je niet gek maken en voel je niet verplicht om van alles buiten je studie te doen of een haantje-de-voorste te zijn. Dingen hoeven niet direct, dus doe het wanneer jij eraan toe bent.

Door: Brechtje de Lange