Sneeuwgekte

Door: Indra Mobach

Het nieuws is eindelijk even gedomineerd door iets anders dan corona: het sneeuwt!! Of je nou chagrijnig bent omdat de treinen niet of nauwelijks meer rijden, of juist heel vrolijk omdat er gesleed (en misschien wel geschaatst?!) kan worden, iedereen heeft het erover. Ik val in de laatste categorie, ik ben al twee keer op mijn bek gegaan op de slee. Ik vind het hilarisch en bijzonder om te zien hoe gestoord Nederlanders worden van dit weer, dus bij deze een ode aan alle sneeuw-gekke Hollanders.

Ten eerste: sleeën. Ik heb in één middagje de meest bizarre constructies gezien waarin mensen van heuvels zijn afgegleden: wasmanden, boodschappentassen, kartonnen dozen, vuilniszakken, je kunt het zo gek niet verzinnen. Het is hilarisch om te zien dat alles op alles wordt gezet om maar van die heuvel af te kunnen glijden, door alle leeftijden. De sleetjes die van zolder zijn gehaald, zijn vaak zichtbaar al tien jaar oud. Mensen gebruiken grote stokken om mee te sturen of gaan zelfs skiën. Niet te vergeten het oeroude ‘achter de auto hangen op een slee met een touw’. Ge-nie-ten.

Ik denk dat iedereen wel even een corona-nieuws-break kon gebruiken. Het is gewoon al fijn om weer even buiten te zijn. Overal zie je mensen op straat lopen die zonder mondkapjes (op veilige afstand) praatjes met elkaar maken. Het beeld van die politieagenten die liefkozend een sneeuwballengevecht hielden met burgers op het nieuws deed mij echt goed, zeker na al die achterlijke rellen. Dat gevoel van saamhorigheid hebben we gemist, dat merk je nu meer dan ooit. Gelukkig is dat gevoel, ondanks alle lockdowns en de verdeeldheid die we de afgelopen tijd hebben gezien, niet verdwenen. Misschien ben ik de enige die het zo voelt, maar de sfeer die er nu op straat hangt tussen vreemden is zo anders dan vóór het ging sneeuwen. Voor het ging sneeuwen kwamen mensen te dichtbij of droegen ze hun mondkapjes niet goed, ze hoesten en niesten; vreemden waren per definitie mensen waar je ver bij uit de buurt wilde blijven. Het vertrouwen in mijn medemens was dramatisch gezakt. Dat is nu helemaal terug gedraaid naar hoe het ‘vroeger’ was. De sneeuw verbindt ons en daar word ik heel gelukkig van.

Wat ik dus stiekem echt het toppunt van sadistische humor (en deze sneeuwgekte) vind, is dat de Elfstedentocht dit jaar misschien door had kunnen gaan; mits er geen corona was geweest. Ik weet dat het voor veel mensen een diepe teleurstelling zou zijn en dat ik mijn medemens dit niet hoor te gunnen, maar je kan niet ontkennen dat de ironie gewoon grappig is. Ik hoop natuurlijk wel dat hij op de één of andere manier toch door kan gaan. Dan kunnen we weer een paar weken teren op de Elfstedentochtgekte.