Door: Marijn Joop
Alles voelt ongepast. Dat is het eerste gevoel dat in mij opkomt als ik begin aan deze column. Waarom ik hem dan toch schrijf? Een coping mechanisme. Denk ik. Ik weet het niet.
Ik beproef bij mezelf een heel specifiek gevoel van verslagenheid. Een gevoel dat ik, voor ik begon aan de opleiding Journalistiek, nog niet kende. Het voelt als wakker worden na een nacht erop en erover te zijn gegaan. Een joekel van een knallende kater. Voor de verandering niet veroorzaakt door een wanstaltige hoeveelheid alcohol, maar door ruw rauw wereldnieuws.
Het begon met een schok en een rare vorm van opwinding. Dat eerste moment dat je lucht krijgt van breaking news. In dit geval een appje in een vriendengroep. ‘Peter R de Vries neergeschoten.’ What the fuck? Kleine beetjes informatie druppelen binnen. Allemaal via via, geen enkele bevestiging nog. Een paar minuten later verschijnt er een bericht op Het Parool en dan gaat het hard. In een oogwenk regent het pushmeldingen.
De adrenaline giert door mijn lijf. Ik ben niet aan het werk dus hoef er eigenlijk niets mee. Sterker nog: ik zit bij de open bestuursvergadering en ik zou met heel andere dingen bezig moeten zijn. Toch word ik opgeslokt door mijn telefoon. Ik zoek in een reflex op Twitter naar kleine beetjes informatie. Zouden er beelden zijn?
Eerlijk? Een perverse gedachte. Ik klik bij de Twitter-zoekresultaten op ‘video’. Holy shit. Nog geen halve minuut ervoor heeft iemand een 13 seconden durende video gepost. Ik zie met mijn eigen ogen wat daarvoor nog onvoorstelbaar leek. De beelden zijn hard. Ik zie meer dan ik eigenlijk zou willen. En toch, vanuit datzelfde rare gevoel van opwinding besluit ik het linkje door te sturen in de vriendengroep. ‘Wil ik dit zien?’ Vraagt een vriendin. Nee, eigenlijk niet, is mijn antwoord.
Pas enkele minuten later, als ik krampachtig alles wat er op mijn telefoon te refreshen valt heb gerefresht, dringt het tot mij door. Waar de fuck ben ik eigenlijk mee bezig? Wilde ik deze beelden wel delen? Ik voel me vies. Het is een het product van een impuls die ik maar wat graag zou ontkennen. Gore, onversneden sensatiezucht.
Wat daarop volgt is een waas. Een waas waarin ik alles probeer te volgen wat er te volgen valt. Waarin ik in mijn hoofd druk speculeer, maar diezelfde speculaties probeer te nuanceren omdat ik weet hoe zinloos en gevaarlijk het is. Ik zie mijn hele timeline erover tweeten en hun afschuw uitspreken.
Met mijn tv op RTL4 en op mijn laptop NPO 1 verstrijkt de avond. Schakelend tussen de twee, ondertussen druk commentaar leverend op menselijke fouten die ik naar alle verwachting zelf ook zou maken, houd ik alles nauwlettend in de gaten.
En dan, als de talkshows voorbij zijn en de late journaals hebben herhaald wat ik deze bizarre avond al twintig keer heb gehoord, daalt het in. Het gevoel van verslagenheid bekruipt me. Een half jaar geleden had ik datzelfde gevoel. Een soort nieuwskater.
Dat moment, een halfjaar geleden, is de boeken ingegaan als de ‘bestorming van het capitool’. Ik was die avond wel aan het werk. Ik tikte toen stukjes voor een nieuwssite waar we – op basis van andere media – opvallend en relevant nieuws op een luchtige, feitelijke manier probeerden te brengen. Als ik eraan terugdenk verliep die avond op een soortgelijke wijze. Het begint met ongeloof en een schok, die slaat al snel over in een soort rush waarin je alles te weten wilt komen en dan aan het eind word je overmand door verslagenheid.
Die verslagenheid fascineert me. Het is het resultaat van totale spanning en ontlading. Het is de twijfel of je er wel goed aan hebt gedaan om elke ontwikkeling zo snel mogelijk te delen met anderen. En eerlijk, als ik er nu over nadenk, is het antwoord op die vraag: absoluut niet. De destructieve impact van haast over zorgvuldigheid is enorm. Het is wat mij betreft één van de grootste gevaren en valkuilen van de journalistiek. Hoezeer allerlei informatie ook ergens op wijst, de realiteit kan zomaar totaal anders blijken te zijn.
En toch laat ik me meeslepen door die adrenalinekick. Ik schaam me. Ik voel me vies. Ik voel me bezwaard over hoe ik mij heb laten opslokken door het nieuws en daarbij totaal aan de menselijke werkelijkheid ben voorbijgegaan. Want wat is er nou gebeurd? Geen nieuws, maar een kille, koelbloedige aanslag op een mens. Een man die, terwijl de journalisten zich laten meeslepen door elke kruimel informatie, vecht voor zijn leven.
0 reacties