Door: Elske Muis
Als één van de OG’s van de opleiding journalistiek heeft Babs Assink al een poosje (of poos) de opleiding en Waltertje achter zich gelaten. Met een CV waar je u tegen zegt is Babs nog altijd druk in het vak bezig.
Wanneer ik jouw naam op google intik, komen er heel wat functies naar boven: verslaggever, radiomaker, programmamaker, presentator.
Wat heb je wel niet allemaal al gedaan na de studie?
Ik begon al tijdens de opleiding met een stage bij Radio Rijnmond. Dit was ontzettend leuk en daar kreeg ik ook meteen een freelancecontract aangeboden.
Eerst heb ik een reis gemaakt naar Zuid-Amerika met een vriendin die ook op de opleiding zat. Daar hebben we allebei een halfjaar op Curaçao bij een radiostation gewerkt. Dat was nieuws, sport, carnaval en ik las daar het nieuws. Daarna hebben we nog een half jaar rondgetrokken door Zuid-Amerika.
Ik ben daarna wel acht jaar verslaggever geweest bij Radio Rijnmond. Daar heb ik eigenlijk alles geleerd: research, redactie, verslaggeving, liveverslaggeving over allerlei onderwerpen zoals rampen en moord. Alles regionaal. Toentertijd was dat echt een pioniersomroep onder leiding van Nico Haasbroek. Ik heb daar echt alle basisdingen geleerd, maar ook echt de lol van het vak. Het kritisch zijn, doorvragen, leren live gaan, regie.
Nico ging toen naar het NOS Journaal en hij vroeg of ik meeging. Die stap naar TV heb ik uiteindelijk genomen. Ik werd verslaggever binnenland en vrij snel deed ik ook veel crime gerelateerde onderwerpen. Ik heb naast binnenland veel justitie- en rechtbankzaken gedaan voor het Journaal, maar ook moorden en rampen. Zoals de dood van Theo van Gogh, Pim Fortuyn en de vuurwerkramp in Enschede.
De tijd vliegt, maar na 8 jaar dacht ik ‘nou nu weet ik het wel’. Ik was toe aan verdieping en koos om te gaan freelancen. Ik ging meer schrijven, onder andere voor Volkskrant Magazine en Linda. ‘Go with the flow, we zien wel.’ Ik heb samen met anderen een productiebedrijf opgezet: The Media Brothers. Na een tijdje mis je toch de reuring, het nieuws, de actualiteit. Toen ben ik vrij snel aan de slag gegaan als freelancer voor het actualiteitenprogramma EenVandaag. Ook weer acht jaar, haha. Daar ben ik nog 2,5 jaar chef van de redactie geweest, samen met een collega. Het aansturen, lijntjes uitzetten, dat was een leuke periode. Toen kwam er een vacature bij Brandpunt en daar ben ik toen samenstelling van de redactie gaan doen. Dit programma was toen al een beetje op z’n eind, waarna ik bij RTL Late Night ben gaan werken. Het entertainment en commerciële gedeelte kende ik minder goed en dat was ook minder mijn ding.
Toen dacht ik, alright, ook gedaan. Wat nu? Uiteindelijk kwam Lammert de Bruin van EenVandaag met het idee over een podcast over de Showbizzmoord, een true crime podcast over een moord op een bekende Hilversumse platenbaas. Die podcast hebben we gemaakt voor NPO radio 1. Daar zijn we twee jaar geleden mee gestart en dat voelde echt als thuiskomen; terug naar de radio. Voor mij voelt het nog als radio maken. Na die succesvolle podcast (1,5 miljoen plays) over de Showbizzmoord zijn we er nog een gaan maken over de mysterieuze dood van Mathilde Willink, in de jaren tachtig een mode-icoon. De Lady Gaga van de lage landen.
Ik heb een heleboel nog niet genoemd volgens mij, maar ik ben momenteel nog heel druk met het maken van die true crime podcasts. Dat is nu een beetje mijn wereld geworden. Langere verhalen maken. De storytelling, het monteren, sound design, hier zit ik nu helemaal in. Hier en daar geef ik nog mediatraining en begeleid ik stagiaires van Windesheim. Dat vind ik ook erg leuk om te doen. Studenten een zetje geven, meer power en energie overbrengen.
Dit is zelfs nog maar het tipje van de sluier van jouw CV. Had jij als student ook zo’n zetje nodig, die jij nu zelf aan stagiaires geeft, of was je altijd al zo’n doorpakker?
Ik wist al op mijn dertiende dat ik journalist wilde worden. Op mijn vijftiende werkte ik al in Haaksbergen, waar ik ben opgegroeid, bij de lokale omroep. Ik presenteerde daar met m’n paardenstaart en gebreide trui politieke programma’s. Die drive had ik enorm. Ik moet wel zeggen, op de middelbare school was ik geen goede leerling. Op de opleiding journalistiek veranderde dat, toen ging ik als een trein. Ik vond het gewoon heel erg leuk.
Tijdens mijn stage bij Radio Rijnmond had ik goede mensen om mij heen die zeiden dat ik echt door moest gaan in het vak, dat ik het kon. Toen bleek echt dat verslaggeving mijn ding was. Ik ben echt een straatdier. Ik vind het heerlijk om met mensen te praten, het liefst ging ik bij rampen bij alle buren aanbellen. Nieuws ligt gewoon op straat; als je goed kijkt. Daar moet je tijd voor nemen.
“Ik ga ook helemaal aan als er breaking news is, dan zou ik zó weer in het nieuws willen springen.”
Hoe was jouw tijd op de opleiding journalistiek?
Ik ben in 1992 afgestudeerd, dus het is even geleden, maar ik bewaar echt hele goeie herinneringen aan mijn tijd op de opleiding. Je studeert en je maakt vrienden en die vrienden heb ik nog steeds. Ik heb echt twee hele goede vriendinnen van de opleiding die ik nog vaak zie. Eén daarvan werkt bij Dagblad van het Noorden, de ander bij KRO-NCRV. We praten nog steeds veel over het vak, helpen elkaar daarin. Bijvoorbeeld na het nieuws over Peter R. de Vries, dan praten we een hele avond daarover. We zijn vrienden, maar ook journalisten en praten dus ook veel nog samen over het vak en dat maakt onze vriendschap extra leuk.
Nu heb ik gehoord dat jij een hele interessante connectie en geschiedenis hebt met Waltertje. Hoe zit dit?
Mijn studietijd begon in Kampen, daar heeft de opleiding journalistiek jaren gezeten. Het studentenleven in Kampen was giga! Toen ging de opleiding verhuizen naar Zwolle, waar we aan moesten wennen. In Zwolle misten we een beetje die kroeg in Kampen waar iedereen kwam. Toen dachten we, mijn vriendengroep en ik, als het stel alternativo’s dat we waren; zou het niet leuk zijn om een soort plek te creëren waar we samen kunnen komen met z’n allen? Er werd bij iemand thuis afgesproken, met een aantal anderen die ook al met zo’n idee zaten en zijn we uit enthousiasme begonnen: zo is Waltertje geboren.
Dus uit enthousiasme om samen te komen als vrienden, maar ook voor de journalistiek, is Waltertje geboren. Vertel verder..
In Zwolle had je het Keldertje, een gekke kroeg ergens in een kelder. Daar zijn we heen gegaan en gevraagd: “Joh, mogen wij hier een keer per week een soort soosavond organiseren?” Ik noem het nu even soosavond, maar ik weet niet meer hoe we het toen noemden. Nou, dat kon en daar kon dus iedereen terecht. Het was echt meteen elke keer bomvol en afgeladen: lekker drinken en gezelligheid. Zo is het begonnen, als een idee om gezellig samen te komen met je medestudenten. We waren met een clubje van tien studenten en wij organiseerden het. Iedereen had zo’n z’n eigen rol, maar we noemden het geen bestuur toen nog, hoor. Dat was nog te formeel.
Op een gegeven moment zijn we ook begonnen met het organiseren van introductiedagen. We wilden het niet zoals een andere studentenvereniging of opleiding. We zijn er maar gewoon mee begonnen op onze manier en organiseerden toen tijdens de introductiedagen allemaal leuke dingen, zoals eten bij ouderejaars, een nacht weg naar de Veluwe, leuke feestjes, gekke dingetjes. Dat was echt heel erg leuk.
We waren echt een vriendenclub met z’n allen, heel enthousiast vooral. Journalistiek is een vak apart en we hadden een enorme drive. We waren niet gemaakt voor zo’n echte studentenvereniging; ‘de kakkerigheid’, dat vonden we niet bij ons en de opleiding passen. Dit hebben wij volgehouden tot we afgestudeerd waren en toen hebben we het eigenlijk losgelaten. Uiteindelijk hebben nieuwe eerstejaars het weer opgepakt en zo door.\
Als je nog kan kiezen: wat is je favoriete Waltertje moment?
Er zijn zoveel mooie momenten, maar mijn favoriet is toch wel een hele persoonlijke. Ik kreeg uiteindelijk, op een van de eerste avonden van Waltertje, verkering met een hele leuke jongen die ook in de commissie (oprichters van Waltertje, red.) zat. Die momenten vergeet je natuurlijk niet meer. We hebben jaren een relatie gehad. En we spreken elkaar nog steeds af toe. Hoe bijzonder is dat!
Wat zou je de studenten van nu willen meegeven?
Always stay alert. Blijf altijd nieuwsgierig, blijf kritisch.
“Het is een heel belangrijk vak, journalistiek. Zeker in deze tijd. Mijn advies: blijf altijd goed om je heen kijken.”
u heeft een boek geschreven over de butlermoord ik ben nu 76jaar toen ik 20 jaar was heeft hij het zelfde gedaan met een kennis van mij had ook veel geld alleen is zij in een inrichting gekomen