Door: Sophie van der Velden
Twee maanden geleden vertrok ik naar een stad waar ik nooit eerder geweest was. Een land waar ik zelfs nog nooit geweest was. Madrid, Spanje: mijn woonplaats voor de komende vijf maanden. Met de kennis van de Spaanse taal van één semester Spaans, de app Duolingo op mijn telefoon en een reisgids, maar vooral met heel veel enthousiasme.
De eerste weken waren chaotisch, druk, vermoeiend, maar vooral heel leuk en sociaal. De universiteit organiseerde verschillende welkomstactiviteiten, van een zonsondergang op een rooftopbar tot een dagtrip naar Segovia. Iedere dag leerde ik nieuwe mensen van over de hele wereld kennen. De meeste gesprekken bestonden uit: “Waar kom jij vandaan? Wat studeer je?” en daarna ging het al snel over op cultuurverschillen: “Hoe doe jij dit in jouw land?”. Elke avond waren er etentjes of kregen we gratis toegang tot een club, waar voornamelijk Spaanse reggaeton wordt gedraaid; een extra reden om mijn Spaans bij te spijkeren.
Toen de etentjes en feestjes een beetje rustiger ritme aannamen, gingen mijn medestudenten over op de weekendtrips. Om de één of andere reden is mijn universiteit overspoeld met Amerikaanse uitwisselingsstudenten. Zij willen heel Europa zien in de vijf maanden die ze hier zijn (Amsterdam staat bij veel van hen minstens in de top 5). En daarom zijn de meeste lessen op donderdag en vrijdag toch net iets minder goedbezocht. Zij zijn dan namelijk op het vliegveld of treinstation te vinden. Maar waar je mee omgaat, word je mee besmet en dus kon ik er ook niet omheen. Tot nu toe heb ik een uitstapje naar Granada in Zuid-Spanje en het Canarische eiland Tenerife gemaakt. Ik wist niet dat het mogelijk was, maar dat voelde als een vakantie tijdens vakantie. Daarnaast maak ik veel dagtripjes in de weekenden, naar bijvoorbeeld Aranjuez en El Escorial om de koninklijke paleizen te bezichtigen. Recent ben ik zelfs een dagje gaan skiën in de bergen, die maar een uurtje met de bus buiten het centrum liggen!
Over het algemeen ben ik sowieso erg verrast door het Spaanse openbaar vervoer. Mijn universiteit ligt een eindje buiten het centrum en daarom neem ik iedere dag de trein om daar te komen. Na wat verwarring de eerste dagen over de verschillende sporen bleek het een vloeiend netwerk te zijn. De treinen rijden niet altijd op tijd, maar wel regelmatig. Hetzelfde geldt voor de metro’s en bussen. Dat maakt het rondreizen in en rond de stad heel makkelijk.
Mijn grootste angst was voordat ik hierheen kwam was heimwee. Gelukkig heb ik daar nog geen tijd voor heb gehad. Natuurlijk zijn er momenten dat ik mijn vrienden, familie en huisdieren thuis mis, maar deze zijn niet overheersend. Daarbij krijg ik ook met enige regelmaat bezoekjes van het thuisfront. Dat helpt enorm en laat de tijd helemaal voorbijvliegen.
Waar ik misschien banger voor zou moeten zijn, zijn de zakkenrollers. In alle grote steden van Spanje zijn die erg actief en dus ook in Madrid. Veel van mijn Amerikaanse vrienden hebben al een week zonder telefoon moeten leven, nadat deze in de metro of club gestolen werd. Ik heb er gelukkig nog niet mee te maken gehad, maar misschien hoef ik ook helemaal niet bang te zijn met mijn drie jaar oude Samsung.
Mijn indruk van Madrid tot nu toe: een ondergewaardeerde Europese hoofdstad met een authentieke Spaanse cultuur, lekker klimaat en een ontzettend uitgebreid studentenleven. Ik zou het iedereen aanraden om hier te studeren!
Adiós amigos!
0 reacties