Door: Femke Straub
Af en toe heb je zo’n moment waarop je denkt: had ik nu maar een Waltertjesticker bij me. Dat zijn van die momenten waarop je weer tegen jezelf blijft zeggen dat je de volgende keer toch écht die stickers in je tas gaat stoppen, zodat je ze nooit meer vergeet. En dan vergeet je dat natuurlijk weer. Die gedachtes had ik drie weken lang, toen ik langs een aantal perfecte stickerspots kwam, op Aruba en Curaçao.
Oké, ik speel een beetje vals. Normaal gesproken gaat de Waltertje Goes Global over studenten die in het buitenland studeren, maar dat is niet bepaald wat ik doe. Het was namelijk geen studiereis waardoor ik op deze eilanden terecht kwam, maar het 25-jarig huwelijksjubileum van mijn ouders. Dat was weliswaar vorig jaar, maar door een niet nader te noemen virus moesten we de grote reis even een jaar verplaatsen. Een reis naar een compleet andere tijdzone, in het midden van het schooljaar (sterker nog, precies aan het einde en daarmee de drukste periode van mijn minor) in een tijd waarin alles eigenlijk weer zoveel mogelijk fysiek gaat, dat kan bijna niet fout gaan, toch?
Precies, tijdens deze heerlijk rustige vakantie moest er ook gewerkt worden. Ik heb het geluk dat mijn lieve klasgenoten na elke les een samenvatting naar me stuurden zodat ik lekker up-to-date bleef. De minor Kunst & Creativiteit is namelijk een minor waarbij fysieke aanwezigheid erg belangrijk is om alles goed te doorlopen. Ik kan tenslotte moeilijk met plakkaatverf een stadsaanzicht maken vanaf het strand. Gelukkig had ik voor mijn vertrek alles heel netjes doorgesproken met mijn docenten en dat gaf me nu een aantal oplossingen voor gemiste lessen. Het was zwaar, aangezien ik nu ongeveer alle voorbereidingen voor de grote eindprojecten in een rotgang vóór de reis moest doen, maar dat zorgde er wel voor dat ik wat zorgelozer weg kon gaan.
Het proces van je projecten moet natuurlijk zichtbaar zijn en daarom moest ik af en toe tussen het ontspannen door tijd vrijmaken om bezig te gaan met beeldende kunst of poëzie. Zeker geen straf als je het mij vraagt. Ik zat regelmatig aan het zwembad te schrijven in mijn dummy, een soort schrift waar je alles over je proces kan schrijven en tekenen. Aan het zwembad kreeg ik voortdurend inspiratie voor nieuwe gedichten en dat bracht me weer een stuk verder binnen het vak poëzie. Hoe je het ook wendt of keert: als je op vakantie gaat buiten een vakantieperiode dan moet je nu eenmaal af en toe aan de slag. Als je bijlesgever bent en de examens komen eraan, reken er dan maar op dat je af en toe even een online examentraining geeft vanaf je eettafel in Aruba. En natuurlijk zat ik ook op een maandag klaar voor de comcievergadering. Alles voor dat excuus om om twee uur ‘s middags lekker een biertje open te trekken.
Om de school-, werk-, en Waltertjedingen heen heb ik natuurlijk heerlijk over de eilanden getourd. Ik heb genoten van de uitzichten vanaf de huisjes en cultuur gesnoven door te dineren bij extreem lokale tentjes zoals Wendy’s en Pizza Hut. Don’t judge me, die hebben we nu eenmaal niet in Nederland. En natuurlijk heb ik ook bij échte lokale tentjes gegeten. Zo’n barbaar ben ik nu ook weer niet. Ik heb mijn best gedaan om in drie weken alles te weten te komen over de bijzondere plekken, dieren en mensen op Aruba en Curaçao en ik heb enórm veel geleerd en genoten. We stopten even bij elke hagedis die over wilde steken en elk witte strand was nog adembenemender dan de ander.
Af en toe vroeg ik me dan ook af of het nog beter kon. De wereld leek wel aan mijn voeten te liggen, overal waar ik keek was wel iets nieuws te ontdekken. Het leek allemaal zo perfect. Maar toen mijn ouders me na een paar dagen op Curaçao naar het vliegveld lokten om even ‘een oude collega’ op te halen en vervolgens compleet onverwachts mijn vriend uit de aankomsthal kwam lopen, was het plaatje toch wel compleet. Vanaf dat moment waren we met z’n vieren en maakten we de laatste week de leukste van de drie. Hij had zélfs een Waltertjesticker meegenomen, dus eindelijk kon ik een stukje territorium afbakenen. Dat is natuurlijk ook enorm belangrijk.
Aruba en Curaçao zijn bloed- maar dan ook bloedmooi. Ongelofelijk mooi. Ik heb vissen gezien die ik niet eens kan beschrijven, die moet je gewoonweg zelf zien. Ik ben genadeloos verbrand waardoor ik twee dagen amper kon bewegen, maar dat heeft er wel voor gezorgd dat ik mijn eigen lichamelijke bewijs heb dat ik op vakantie ben geweest. Het maakt niet uit wat er allemaal fout kan gaan op vakantie, je hebt tenminste een cocktail in je hand. Dat is waar het in het in het leven om gaat, toch?
Als het ging om cocktails was mijn mantra overigens ‘drank, drank, drank en fruit’. Ik kan jullie verzekeren dat dat dan ook het beste recept is voor een cocktail. Wat ik in ieder geval níet ga missen, is dat elk glas van de hitte ook aan de buitenkant nat wordt van de condens. Dat klinkt niet zo erg, maar wacht maar tot je élke keer dat je even een slok neemt van je Cuba Libre weer moet dealen met dat glas dat van alle kanten water op je schoot lekt. En natúúrlijk geldt dat niet alleen voor cocktails, maar ook voor frisdrank of water. Trust me, je zou uiteindelijk willen dat je permanent een soort paraplu om je glas heen hebt, want dit is natuurlijk geen doen.
Dus, om het even samen te vatten, deze drie weken waren drie van de allermooiste weken die ik in mijn leven heb gehad. Ik heb bizarre dingen meegemaakt, geproefd, gezien en geroken. Maar als het erop neerkomt ben ik toch blij dat ik weer lekker in het veel te volle vliegtuig zit, terwijl ik hopeloos probeer in slaap te vallen zodat de jetlag nog een beetje meevalt. Ik ben tenslotte op weg naar huis, waar ik weer bakken vol nacho’s kan eten in het Vliegende Paard, waar ik weer eindeloos mijn lange spijkerbroeken en dikke sweaters kan rocken én waar ik weer lekker met een droge broek mijn sinasjes kan drinken. En als je een keer naar Curaçao gaat, vergeet dan niet om even goed naar de lantaarnpalen te kijken onderweg naar Jan Thiel Beach. Misschien kom je daar dan een hele leuke sticker tegen.
0 reacties