Door: het Bestuur
Lieve leden,
Het zit er bijna op voor bestuur Götte. Maar in het bijzonder zit het er bijna volledig op voor ons: Elsa, Annick en Amber. Een bijzonder vice- en voorzitterskoppel dat in hun tweede jaar de kar moest gaan trekken en Amber, onze lieve secretaris, die graag in het rood had willen blijven shinen, maar een andere opleiding aan het zoeken is. Het was een geweldig jaar waar we met plezier en trots op terugkijken. Normaliter schrijft de voorzitter de laatste Code Rood, maar wij willen samen afsluiten. Dat voelt het meest passend bij een jaar met zoveel onderlinge verbinding.
Amber
Afgelopen jaar heb ik zoveel met jullie en voor jullie mogen doen. Mijn hart voor de vereniging is alleen maar groter geworden. Maar nu is het tijd om mijn stokje door te geven. Ik kan niet vaak genoeg zeggen hoe graag ik wil blijven en hoe graag ik mijn twee jaar bestuur wil volmaken. Ondanks mijn vroege vertrek, ben ik erg blij dat ik de kans heb gehad om mij in te zetten voor Waltertje. Afgelopen jaar is er veel gebeurd, we hebben hele mooie dingen gemaakt, we hebben als bestuur gestreden en keihard gewerkt. Naar mijn mening konden de rollen binnen het bestuur niet beter verdeeld zijn. We hebben onze geluksmomentjes gecreëerd en ons wellicht een beetje aan elkaar geërgerd. We hebben mooie momenten meegemaakt, we hebben gelachen en gehuild.
Eén moment dat mij voor altijd bij blijft zal voor veel leden niet veelzeggend zijn. Het is het einde van de voorbereidingsweek, vlak voor de intro, en we zijn klaar. De introductie staat. We hebben het hele jaar toegewerkt naar dit moment. Het hele bestuur zit boven in het Vliegende Paard zijn bordje friet en hamburger naar binnen te werken. Rechts van mij ligt de stapel draaiboeken met op de rode van het bestuur allemaal een mooie My Little Pony sticker van Kyra en Elsa, die zij heel zorgvuldig voor iedereen hebben uitgezocht. Het is even stil. Ondanks dat iedereen vol spanning staat van wat er volgende week komen gaat, wordt er even genoten van het moment. Dan begint Annick te praten, ze vertelt ons hoe trots ze is en dat ze niet kan geloven dat we het zover hebben geschopt. Dat we het gewoon geflikt hebben, een eigen intro. Tranen rollen over haar wangen en het moment krijgt een lading. Een, twee, drie en vier bestuursleden staan op en geven Annick een dikke knuffel. Want die heeft ze verdiend. Rowan en ik kijken elkaar even aan. “Moeten wij nou ook daar gaan knuffelen?” vraagt hij. Ik lach en probeer mijn tranen in te houden, daarna geef ik Rowan een knuffel en zeg: “Ik ben niet zo van de knuffels.”
Dat was 3 maanden geleden. Inmiddels zijn we ons aan het klaar maken voor de ALV. Bestuur Götte maakt plaats voor een nieuw bestuur. Ik wens ze het allerbeste toe. Ik mag dan geen lid meer zijn maar jullie zijn gelukkig nog zeker niet van mij af. Ik wissel mijn rode vest in voor een zwarte.
Liefs, Amber
Elsa
Aankomende ALV komt er (als het goed is) een einde aan mijn twee bestuursjaren. Twee jaren vol hard werken en inzet, maar bovenal een superleuke tijd. Ik begon als een ‘verlegen sociale duizendpoot’ (zo noemde ik mezelf in mijn aanmeldmail van twee jaar geleden) en veranderde in een enthousiaste, sociale vlinder. Als bestuurslid sta je altijd middenin de vereniging en dit zal nu een beetje gaan veranderen voor mij. Na twee jaar bestuur ben ik er zeker achter gekomen hoe leuk en fijn onze prachtige vereniging is. Als ik terugblik op afgelopen jaar, is er toch één moment dat mij altijd zal bijblijven.
De introductie was natuurlijk dé kroon op ons harde werk en het heeft al onze verwachtingen overtroffen. Het feit dat wij als crew, maar ook met de Kids in een superkorte tijd heel close werden met elkaar, zorgde voor een heel emotioneel afscheid. Ik ben niet iemand die vaak huilt in het openbaar, maar ik kon oprecht na een uur mijn tranen pas onder controle houden. Ik was natuurlijk niet de enige die hier last van had, want het hele bestuur kon het ook niet drooghouden.
We zijn als bestuur heel hecht geworden, we hebben veel plezier gehad en leuke uitjes gedaan. Het bestuur was een superfijne plek om jezelf te zijn en daarom wil ik ieder bestuurslid nog even een extra knuffel geven. Ik ben blij dat ik jullie ‘bestuursmama’ heb mogen zijn. <3
Ik ben blij dat ik al deze ervaringen heb mogen meemaken en een ontzettend mooie groep mensen heb mogen leren kennen, hiervoor wil ik uiteraard iedereen bedanken. Ik ben ervan overtuigd dat het 40e bestuur een geweldig jaar gaat neerzetten.
Het houdt hier wat betreft Waltertje sowieso niet voor mij op, want ik heb de nodige studievertraging opgelopen. Dit was het echter allemaal waard.
Tot het volgende Waltertjefeestje!
Liefs, Elsa
Annick
Afgestudeerd zijn en het bestuur verlaten: het voelt allemaal nog enorm surrealistisch.
Pas in mijn derde studiejaar kwam ik in het bestuur terecht, na veel wikken en wegen besloot ik ervoor te gaan. De functie werd secretaris. Heel veel gelukkiger kon ik niet zijn, het paste perfect bij me. Zelfs nu, als bijna aftredend voorzitter, realiseer ik me dat ik een omhooggevallen secretaris ben met een passie voor lijstjes maken en een grote behoefte aan controle. Ik kan me er nog niks bij voorstellen dat ik straks niet dag in, dag uit met de vereniging bezig ben en vrije dinsdagavonden heb. Toch voelt het ook als een mooie afronding van twee pittige, maar bovenal ook mooie jaren.
Voor de meeste (bestuurs)leden was Waltertje direct een thuis en een zachte landing. Voor mij geldt dat niet. Ik had er heel veel moeite mee om mijn plek te vinden. Pas toen ik in 2020 mee op intro ging, vlak voor mijn derde jaar, ervaarde ik hoe het was om echt weer even mezelf te kunnen zijn. Dat was de uiteindelijke aanleiding om het bestuur in te gaan, maar dit gaf me nog niet het Waltertje-gevoel dat iedereen altijd beschreef. Nu in mijn laatste jaar ging ik zonder eigenbelang en met een goede dosis verenigingsliefde het voorzitterschap in. Ik vond het met name belangrijk om mensen die wat rustiger zijn, zoals ik zelf ook ben, een plek binnen de vereniging te geven en te laten zien dat je niet altijd vooraan (of op de bar) hoeft te staan met een grote waffel om bij Waltertje te passen. Ik hoop dat dit mij de afgelopen twee jaar gelukt is en dat mensen mij daarin als een voorbeeld zien. Wat ik niet had kunnen vermoeden is dat ik er zelf ook wat aan zou overhouden: dat echte Waltertje gevoel van een thuis heb ik dit jaar voor het eerst in het bestuur mogen ervaren. Dat is het mooiste geschenk dat ik had kunnen krijgen en daar ben ik intens dankbaar voor.
Ik vind het dan ook lastig om een favoriete herinnering te bedenken. Niet omdat ze er niet waren, integendeel zelfs. Er was zoveel! Het moment dat Amber beschrijft koester ik bijvoorbeeld ook enorm. Toch gaan mijn gedachtes rechtstreeks naar de kerstactie en het gala. De eerste grote zaken die we organiseerden. Ik denk terug aan het warme gevoel van alle onwennige nieuwe bestuursleden bij elkaar in mijn huis gepropt. We schreven brieven met verkrampte handen, we vouwden duizelig enveloppen en hadden plakkerige vingers van het postzegels plakken. Dit alles gebeurde op kerstmuziek en met een beker warme chocolademelk. Het duurde zonder dollen uren om die 200 brieven klaar te maken, maar niemand klaagde voor een seconde. Verder vond ik het gala zo mooi. Onze dronken groepsfoto aan het einde van een geslaagde avond en het bestuursuitje de dag erna. Allemaal brak op een zolder van een bejaarde B&B eigenaar (bedankt voor het verblijf Sophia). Maar ook de kleine momenten doen er niet voor onder. Ik herinner me levendig dat we onze koppen bij elkaar staken op de derde avond van de intro, wetende dat het bijna voorbij was. We stonden de steeg bij het Paard en gaven elkaar een peptalk om vervolgens weer keihard te strijden. Het was magisch.
Ik ben er 100% van overtuigd dat wij als bestuur dit jaar altijd hebben gestreefd naar het onderste uit de kan. Daar zijn we trots op. Heel trots. Met alle ups en downs die erbij hoorden: bedankt leden en bedankt bestuur dat ik jullie voorzitter heb mogen zijn. Ik had niks willen missen en alle stress en zorgen waren het dubbel en dwars waard.
Net als Amber verruil ik mijn rode vest voor een zwarte en zal ik zeker als donateur nog aanwezig blijven. Ik weet zeker dat de vereniging volgend jaar tot nieuwe hoogtes zal stijgen met de basis van dit jaar. Ik kan niet wachten!
Liefs, Annick
0 reacties