Door: Femke Straub
Ken je dat verhaal van de journalistiekstudent die zijn studie in vier jaar afrondde? Nee, ik ook niet. Het lijkt bijna een droom. Mooi, maar onbereikbaar. Voor mij dan. Hoe langer ik doorga, hoe verder dat inmiddels bijna heilige papiertje van me af lijkt te staan.
Daar zit ik dan. Maandagochtend, ergens in een smal lokaaltje op X5. De huiskamer voor journalistiekstudenten. Zoals in de nieuwsbrief staat: een nieuwe vorm van begeleiding, voor klas- en lokaalloze studenten. Een plek om gefocust aan je achterstanden te kunnen werken en niet alleen te hoeven zijn. Zelfs af en toe even naar buiten te kunnen lopen, wat eten te halen of te overleggen met de anderen in de ruimte. Op deze specifieke maandag zitten we met z’n drieën in de ruimte. Drie weken eerder was ik tijdens het huiskamermoment al bezig met exact dezelfde opdracht. Een opdracht waarvan de deadline al twee jaar is verstreken.
De laatste keer dat ik in een klas zat is alweer een jaar geleden. Ik had toen al ruim een half jaar vertraging, en besloot verdere aantasting aan mijn studieloopbaan te voorkomen door een minor te volgen. Voor één semester kon ik weer zeggen dat ik écht naar school ging, in een klas zat, zelfs dat ik derdejaars student was. Dat statement heb ik inmiddels weer teruggetrokken. Hoe dan ook, het was fijn om na een half jaar afwezigheid weer door de gangen te lopen en het gevoel te hebben dat ik ergens bij hoor. Het was het leukste deel van mijn opleiding tot nu toe om precies die reden. En daarnaast was de minor ook nog eens fantastisch. Voor de geïnteresseerden: Kunst en Creativiteit. Vertrouw me.
Ik had geen idee dat ik een jaar later weer terug bij af zou zijn. Goed, de minor is met succes afgerond, maar sindsdien heb ik alleen nog maar reparatiesemesters gedaan. En om eerlijk te zijn nog maar bar weinig gerepareerd. De disconnectie tussen mij en mijn opleiding is weer meters breed en het gebrek aan een klas is met de dag voelbaarder. Als de motivatie volledig uit jezelf moet komen is het bijna onmogelijk om je daadwerkelijk aan een taak zetten. Ik krijg dan ook vaak de tip om de berg werk die ik in mijn hoofd heb zitten, te verdelen over meerdere kleine bergjes. Dan lijkt het allemaal niet onmogelijk, maar blijft het juist haalbaar. Dat is precies waarom dat huiskamermoment zo perfect voor mij uitkomt. Het kan voor mij het enige moment in de week zijn dat ik daadwerkelijk aan de bak ga. Dan duurt het misschien weken voordat ik eindelijk eens een essay af heb, maar zonder dat moment was ik daar nooit mee bezig geweest.
Soms denk ik dat we met z’n allen goed onderschatten hoeveel het waard is om in een klas te zitten. Er is geen manier om stabieler aan de opleiding deel te nemen. Je zit in een groep, je volgt je lessen tegelijk, dus je weet waar je aan toe bent. Je kan elkaar aan het werk zetten, met elkaar sparren, samen even over de campus lopen en de volgende dag begint het weer opnieuw. Met een beetje geluk kan je zelfs allemaal goed met elkaar omgaan. Dan is het natuurlijk al helemaal feest. Je bent in een klas hoe dan ook verzekerd van sociaal contact. In een tijd waarin er bizar veel sprake is van sociale eenzaamheid onder studenten, zijn die contacten fundamenteel voor (een gevoel van) geluk.
Voor wie momenteel (aankomend) eerstejaars student is en inmiddels een beetje bang wordt van deze tekst: maak je alsjeblieft niet teveel zorgen. Studeren, en zeker alles wat daarbij komt kijken, is lastig. Maar laat je niet uit het veld slaan. Hoe meer zorgen je je maakt, hoe moeilijker het wordt om een grote berg te verdelen in kleine bergjes. Wees in plaats daarvan juist bezig met het zoeken naar verbinding. Of dat nu is met je medestudenten, de opleiding zelf, of alles daarbuiten. Vind iets waar je energie uithaalt. Zolang je dat doet, heb je altijd energie om terug in je opleiding te stoppen. Ik weet hoe aantrekkelijk het is om de opleiding op je vooraf ingebeelde tempo te volgen en om je diploma in vier jaar te halen, maar vergeet nooit dat het altijd oké is om meer tijd te nemen als je dat nodig hebt. En hoe moeilijk het ook is: wees nooit bang om hulp te vragen als je er zelf niet uitkomt.
Ook met mij komt het uiteindelijk wel goed. Ik haal heel veel positieve energie uit de wereld buiten school, maar loop tegenwoordig ook weer met een lach over de campus. Ik blijf zo goed en zo kwaad als het gaat op maandag braaf in de huiskamer mijn achterstanden wegwerken. Zelfs als ik even in dat moment afgeleid raak en met iets anders bezig ga, weet ik dat ik toch aan het werk ben geweest en er na de korte afleiding weer mee bezig ga. Het komt niet vanzelf goed, maar je hebt altijd zelf je toekomst in de hand. S10 en Froukje zongen het al: “Alles komt en is, en gaat voorbij.” Ik kan altijd nog afstuderen in vijf jaar. Of zes.
0 reacties