Door: Levi Steenwijk
Het is dinsdag vijf september wanneer ik voor de tweede dag op rij vanaf het station naar gebouw X loop. Ik had de dag daarvoor weer voor het eerst in een lange tijd veel van mijn vrienden gesproken en op deze dinsdag gingen we samen richting onze eerste les van het tweede jaar. Toen ik het lokaal inliep en een plek zocht om te gaan zitten was ik oprecht blij; ik had mijn vrienden gemist, en de opleiding eigenlijk ook wel.
De docent liep binnen, legde haar spullen op tafel en zei: “Welkom bij taalbeheersing”. En op dat moment voelde het alsof iemand mijn motivatie had gepakt en het had doodgeknuppeld alsof het een babyzeehond was.
Ik denk dat de meeste mensen op de opleiding die niet in het eerste jaar beginnen, dit wel herkennen: het gevoel dat je er weer zin in hebt, om meteen in de eerste minuut onmiddellijk weer te willen vertrekken.
In de vakantie dacht ik aan mijn vrienden op de opleiding en aan de hectische praktijkweken, waar je toch wel met trots op terugkijkt.
Ik had zelfs zin in het opnieuw strijden voor de deadlines. Niet omdat ik het haastig portfolio’s afmaken nou zo’n leuk idee vind, maar omdat ik daar samen met mijn gestreste vrienden ‘s avonds altijd eten ging bestellen. Aan het einde van de avond waren we dan misschien wel allemaal kapot, maar ook blij en opgelucht. Dit alles bij elkaar zorgde bij mij in de vakantie voor een soort ‘Gebouw X-nostalgie’.
Maar in het lokaal herinnerde ik mij weer de urenlange colleges over taalbeheersing, levensbeschouwing en journalism studies en ik denk niet dat ik ooit zo graag ergens weer meteen weg wou. Ik had geen paniekaanval of een mentale breakdown, maar er kwam wel een schokgolf over me heen. Als ik iets nooit meer wou, dan was het wel nog een heel schooljaar gevuld met dat soort colleges. Het is niet dat ik de vele colleges in het eerste jaar heel erg vond, sterker nog, ik had het heel erg naar mijn zin in het eerste jaar. Maar laat ik het zo zeggen: hoe dichter ik bij het einde van het schooljaar kwam, hoe vermoeider ik van al die colleges werd.
Het heeft alleen weinig zin om pessimistisch te blijven, dus ik wil het nu hebben over de mogelijke oplossingen. Gelukkig lijkt de opleiding zich ook te realiseren dat nog een heel schooljaar gevuld met colléges niet heel motiverend is. Daarom heb je in jaar 2 na vier weken geen colléges meer, maar meerdere praktijkweken achter elkaar. Dat wordt stressvol, maar ik verheug mij daar eigenlijk wel op. Niet dat ik het een leuk idee vind om voor meerdere weken op rij gestrest te zijn, maar ik vind het wel leuk wat stress doet met het creatieve gedeelte van je hersenen. Sommige van mijn beste producties van vorig jaar zijn gemaakt onder stress. Stress geeft mij een soort helderheid in mijn hoofd die ik normaal gesproken niet heb. De stress moet natuurlijk wel ophouden na een tijdje, maar dat is nou juist het fijne aan praktijkweken. Je werkt je voor een paar weken helemaal kapot en daarna krijg je even de tijd om weer tot rust te komen.
Iets wat me dit jaar gaat helpen en wat mij vorig jaar ook heeft geholpen: waltertje.
Het is een tikkeltje cliché, maar waltertje heeft het afgelopen jaar een speciaal plekje in mijn hart gekregen. En zonder waltertje zou de opleiding Journalistiek op windesheim gewoon ‘nog een opleiding’ geweest zijn, terwijl het nu een bruisende club mensen is waarin vele mensen elkaar kennen.
Waltertje geeft je een soort gevoel van thuiskomen. Je kent bijna iedereen wel minstens van gezicht en heel veel mensen binnen de vereniging lopen tegen dezelfde problemen aan. Ik weet ook zeker dat ik niet de enige ben die last heeft van een gebrek aan motivatie.
Wij hebben bijna allemaal voor deze opleiding gekozen met een ambitie, een idee van waar wij onszelf willen zien binnen het medialandschap.
Daarom zitten we op deze opleiding, om connecties op te bouwen en ons te ontwikkelen als journalisten (met zo vaak mogelijk een uitstapje naar Het Vliegende Paard). Het ziet er op dit moment misschien uit als een lange weg. Maar ook aan het gebrek aan motivatie, komt uiteindelijk tot een einde.
0 reacties