BACKSTAGE: Marijn bij NRC

door | 7 dec, 2023 | Backstage | 0 Reacties

Stikzenuwachtig en met knikkende knieën stap ik op mijn eerste echte stagedag de redactie aan het Rokin binnen. Enthousiast en opgewekt, dat wel, toch ook heel gespannen. Vanaf 4 september mag ik stagelopen op de binnenlandredactie van de krant die ik als tiener bezorgde: de NRC.

Inmiddels zit mijn eerste maand erop en ben ik op pad voor mijn vierde reportage. In mijn tweede week stond ik op het strand mensen te interviewen die leven op, bij én met de Noordzee. Een week later mocht ik op pad naar de bibliotheek in Emmeloord, begin deze week interviewde ik boeren over de gruwelen van het blauwtongvirus bij schapen, en vandaag rijd ik mee met een busje voor het leerlingenvervoer.

In principe beginnen de meeste dagen voor mij hetzelfde. Om 6.15 uur gaat de wekker, iets na zevenen zit ik op de fiets en om 7.17 pak ik de trein naar Amsterdam Zuid (die ik geregeld net aan red). Vanaf daar is het nog een paar minuten met de metro, en zo ben ik tussen half 9 en 9 op de redactie. Voor de binnenlandredactie is een belangrijke graadmeter de vergadering van negen uur.

Daar wordt de krant van de dag ervoor nabesproken, vooruitgekeken naar de krant van morgen en sparren we over de onderwerpen waar we ‘echt nog wat mee moeten’. Dat alles neemt de chef vervolgens mee naar de half tien vergadering waarin alle redactiechefs bij elkaar komen.

Dus soms komt de vraag om ergens mee aan de gang te gaan pas later, omdat het dan in die vergadering is afgestemd. Zoals het verhaal over het blauwtongvirus, wat ook deels bij de economieredactie (landbouw) en de wetenschapsredactie hoort. Toen mij gevraagd was om daar iets over te maken zocht ik uit wat een relevante plek was om het verhaal ‘op te halen’. Niet veel later ging ik op pad, richting Weesp.

STAGEPLEK: NRC, binnenlandredactie

DUUR: 3 maanden, sept t/m nov

LOCATIE: Amsterdam

De dagen verschillen enorm, vooral nu ik meer en meer op pad ga. Waar mijn ervaring vooral bestond uit stukje, na stukje; na stukje tikken, is dat bij NRC echt anders. De intensiteit zit veel meer in bepaalde momenten. Ik kan dagen op mijn gemak verhalen voorbereiden en nauwelijks iets schrijven, de andere dag vlieg ik uit en zit ik mijn verhaal in de trein naar huis al te tikken.

Wat is het heerlijk om op pad te gaan voor een verhaal. Op de redactie zijn is leerzaam en gezellig, maar de reportage is voor mij écht nieuw. Het is even schakelen. Waar ik normaal ijverig meeschrijf bij interviews, of ze opneem om ze uit te tikken, komt het nu echt aan op observeren en onthouden. Doodeng, vond ik dat de eerste keer. Bang om dingen te vergeten en vooral om geïnterviewden verkeerd neer te zetten. Maar het went snel.

Na het schrijven komt de eindredactie om de hoek kijken. NRC heeft het stempel kwaliteitskrant. Dat zie je terug in de eindredactie, die heel inhoudelijk is. De krant is het belangrijkst en online wordt rondom de papieren krant ingericht. Dat betekent dat ruimte beperkt is en er soms stukken tekst sneuvelen. Ook voor online blijven die dan achterwege.

Beeld wordt serieus genomen, je gaat niet zelf op pad met je telefoon voor een fotootje. Bij bijna iedereen die je spreekt vraag je of je een fotograaf op ze af mag sturen. Ikzelf laat de koppen bij mijn stukken – tot nu toe – maken door de eindredactie. Ik weet immers nog niet zo goed wat nou een goede NRC kop is. Wel belandde de kop bij mijn stuk over het blauwtongvirus uiteindelijk in de Avondshow, met Arjen Lubach. Wel heel bijzonder en grappig om dat zo terug te zien.

De stage zelf was enorm wennen. Echt voorbereid op de stagestress – die ik vooral de eerste weken doormaakte – was ik niet. Vooral omdat de stage bekend staat als een van de meest leerzame en leuke onderdelen van de studie. Hoewel ik inmiddels veel meer mijn draai gevonden heb, waren de eerste weken pittig.

Voor het eerst op de redactie; gepubliceerd worden; op pad; in de krant en de eerste paar keer op je bek gaan. Linksom of rechtsom zijn het allemaal mijlpalen. De ene maakt een extatisch gevoel los, de andere komt hard binnen. De spanning als de eindredactie voor het eerst naar een stuk kijkt is intens, feedback – streng, maar rechtvaardig – is soms slikken en een verhaal voorleggen aan je geïnterviewden is bij vlagen bloedstollend. Maar de opluchting als een verhaal online en in de krant staat is magisch.

Stage voelt voor mij echt als een rollercoaster. Dat ligt niet aan de stage of de krant, want vanaf moment één ervaar ik NRC als een fijne, veilige plek. Waar het wel aan ligt: een nieuwe plek, mensen die je moet leren kennen én het hoge tempo waarop alles voorbijkomt. De eerste week kwam ik uitgeteld thuis. Overdag enthousiast en een enorme adrenalinerush, ’s avonds overvallen door het gevoel: ‘waarom doe ik dit eigenlijk’?

Op die vraag kan ik inmiddels antwoord geven. Want ondanks de stagestress in het begin en de druk die het soms met zich meebrengt, leer ik hier in korte tijd zo ontzettend veel en is het nu al een van de meest bijzondere en waardevolle periodes uit mijn studietijd.

*Marijn is inmiddels wel klaar met zijn stage, dit stuk schreef hij tijdens het stagelopen

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *